Tweederangshulp
Met stijgende verbazing las ik het artikel ‘Advocaat, u bent vaak niet de oplossing’, (22/1). Daarin werd gesteld dat de inzet van een advocaat vaak niet de beste manier is om problemen op te lossen, alleen al omdat veel rechtszoekenden een combinatie van problemen hebben. (Rechts)hulp zou daarom soms beter door maatschappelijk werk geboden kunnen worden. Auteurs slaan in hun artikel echter ten minste viermaal de plank mis. Ten eerste constateer ik in mijn advocatenpraktijk dat maar bij een klein aantal rechtszoekenden juridische problemen en sociale problemen met elkaar zijn verknoopt. Ten tweede kunnen advocaten in ieder geval het juridische deel van de problemen oplossen. Ten derde werken advocaten, indien er sprake is van multiproblematiek, al samen met maatschappelijk werk. Ten vierde kan rechtshulp niet overgelaten worden aan maatschappelijk werk, aangezien daar de juridische expertise ontbreekt. Juridische hulp door ongekwalificeerde hulpverleners leidt tot tweederangs rechtshulp voor mensen aan de onderkant van de samenleving. Dat leidt tot een verdere tweedeling in de maatschappij. Bovendien is maatschappelijk werk nu al overbelast, onderbezet en onderbetaald, datzelfde geldt overigens voor advocaten werkzaam in de sociale advocatuur.
advocaat te Arnhem
Onuitroeibaar diertje
Bij het artikel Acht mogelijke leibanden voor Facebook (22/1) is een afbeelding gebruikt van een beerdiertje. Dat is opvallend in de context van het aan banden leggen. Wikipedia schrijft: beerdiertjes komen wereldwijd voor, ze behoren tot de meest robuuste dieren. Ze kunnen overleven bij extreme temperaturen en ze kunnen ook lange tijd zonder voedsel blijven. Ze overleven zelfs bij luchtgebrek, bij uitdroging, verhongering, en bij blootstelling aan straling.
Haal en maak eigen eten
In NRC van 16 januari stond een artikel over de verkeersonveiligheid in relatie tot maaltijdbezorgers. De zorgen zijn niet nieuw: toen ze nog pizzakoeriers heetten was het al een (bij)baan waarvan je hoopte dat je kinderen die niet gingen doen. Met verbazing las ik de voorgestelde maatregelen (‘verkeerstraining voor maaltijdbezorgers’) om dit probleem aan te pakken. zoals vaker gebeurt gaat men symptomen oplossen en er is te weinig aandacht voor de achterliggende oorzaken. Terwijl technologie wordt ingezet om ons milieu en de wereld te redden, zouden we meer naar ons gedrag moeten kijken. Want hoe is het toch mogelijk dat in deze tijd waarin ook jongeren de mond vol hebben van duurzaamheid en allerlei kleine initiatieven omarmd worden om ons gemakzuchtige gedrag te compenseren, er zo weinig maatschappelijke weerstand is tegen het laten bezorgen van maaltijden (maar ook boodschappen, maaltijdboxen, diepvriesproducten, sinaasappels etc.) in plaats van zelf boodschappen te doen (lopend of op de fiets!) en een maaltijd te bereiden? Gemakzucht regeert.
Doe dit toch niet
Regelmatig publiceert NRC foto’s van personen, gezeten op eet- en drinkmeubels zoals tafels en aanrechtbladen. Nu weer Rutger Castricum gezeten op de bar en zijn schoenen/voeten op de barkruk (bij het artikel De publieke omroep is verdeeld en komt met twee toekomstplannen, 22/1). Ik vind zo’n foto niet esthetisch en niet pedagogisch. Is deze ervaring misschien aanleiding om hier eens bij stil te staan?
Correcties/aanvullingen
Zondagmiddagmatinees
In de brief Vaker op tv! (19/1, p. 11) stond ‘de matinees op zaterdagmiddag’. Dat had moeten zijn: de matinees op zondagmiddag.