Ik hou van Theresa May

Een kleine bekentenis: ik ben gaan houden van Theresa May. En die liefde is de afgelopen week alleen maar gegroeid. Natuurlijk, zij had het hele Brexit proces zoveel beter kunnen leiden. Maar toch staat zij er, om een Brexit door te voeren waar zij zelf niet eens achter stond. Omringd door voornamelijk mannen die volstrekt onbetrouwbaar zijn in hun loyaliteit. En je vraagt je af, waarom in godsnaam staat zij daar nog? Wordt zij louter gedreven door ambitie?

Ik vermoed dat er meer is. Ik zie Theresa May bovenal als de domineesdochter die een heilige opdracht aan het vervullen is. Zij voelt zich de aangewezen (uitverkoren) persoon om dit tot een goed einde te brengen. Een lijdensweg, die zij alleen moet gaan en waarin zij slechts is aangewezen op haar innerlijke weten. ‘Hier sta ik, en ik kan niet anders’.

Een dag na haar ongehoorde nederlaag toen het parlement dinsdag haar Brexitdeal afwees, stond zij alweer in het parlement om het voortbestaan van haar regering te verdedigen. Koelbloedig, scherp en overtuigd. Keep calm and carry on. Om van te houden! De liefde is (vooralsnog) niet wederzijds. Dat geldt trouwens ook voor de liefde tussen het Verenigd Koninkrijk en Europa. Het is decennialang ook altijd van één kant gekomen en zelfs dat was niet genoeg. Ik zie het voorlopig ook niet meer goed komen, laten we maar snel uit elkaar gaan en ophouden met deze vechtscheiding.

Lees ook: Dit schrijven Britse kranten over de nederlaag van May

Wat overblijft is tragiek. Er zijn alleen verliezers, ook de winnaars van het referendum die achterblijven met onvervulbare dromen.

Mijn gedachten gaan uit naar andere verliezers, de Nederlanders in Londen met wie ik tot aan vorig jaar samenwoonde op dat eiland. Aan hun kinderen die zich meer dan ooit vreemden voelen, haast onwelkom in een land dat als thuis voelde. Niet wetend of zij volgend jaar nog in het Verenigd Koninkrijk kunnen wonen.

Afscheid van een ideaal?

Zelf dreig ik ook iets te verliezen: een ideaal waarin ik altijd heb geloofd. Nemen we met Brexit afscheid van een kosmopolitische wereld, waar alle nationaliteiten naast elkaar kunnen wonen? Een wereld waar je zelf mag bepalen op welke plaats je het geluk wilt vinden? Dat kosmopolitisch wereldbeeld heeft gezegevierd in Londen. Samen met vele andere Nederlanders in Londen heb ik ervan genoten. Een wenkend perspectief. Zo zouden wij met elkaar moeten samenleven.

Lees ook: May mag verder en wil nu polderen

Aan de onzekerheden rond Brexit valt voorlopig niks te doen. Het is te hopen dat er snel knopen worden doorgehakt zodat er weer aan de toekomst gewerkt kan worden. Ik hoop bovenal dat de talloze mensen van goede wil aan beide kanten van het Kanaal zullen blijven geloven in de broederschap en zusterschap die er wel degelijk is tussen eiland en continent. Als het ideaal van broederschap ergens kan zegevieren, dan wel onder Europeanen (en dat zijn Britten nog steeds).

Dat ideaal is veelomvattender dan een instituut als de EU, en het gaat dieper. Het gaat ook veel langer mee. Het verdedigen van dit kosmopolitisch ideaal is een heilige opdracht, dwars door alle weerstand en tegen het tijdsbeeld in. Het vraagt om een onverzettelijkheid à la May, iets wat wij in de loop der jaren misschien zijn verleerd. Om een innerlijk weten dat dit de goede en eigenlijk de enige weg voorwaarts is. Want uiteindelijk is in dit ideaal de liefde wel wederzijds.

En mijn liefde voor May, hoe moet het daarmee verder? Er zijn nog talloze debatten en optredens waar ik mij op kan verheugen. Voor het overige zal ik me houden aan ‘keep calm and carry on.’