Over Paulien, Edith en de steak van Franck

De voetbalcarnivoor der voetbalcarnivoren zet zijn tanden in een ‘golden steak’ van 478 euro, volgens de kok bestrooid met korrels van 24-karaats goud. Dat komt binnen als groot sportnieuws in het nieuwe jaar. Ik denk aan zilverpapier op een gevulde kies.

Voor mij hoeft het gerecht niet en dat schrijf ik zonder een spoortje jaloezie. De aanstichter van dit alles is Bayern-voetballer Franck Ribéry. Hij beweerde na felle reacties op zijn menu dat alle zeikerds van nu ter wereld waren gekomen als gevolg van een lekkende condoom in het ouderlijk huis.

Sorry Franck, ik kan het niet verifiëren; mijn ouders liggen al onder de zoden.

De energie van dit nieuwe sportjaar komt mij nog niet aanwaaien. Dat zit zo; ik ben enigszins verdoofd uit de feestdagen gekomen. Half december overleed regisseur en vriendin Edith Ruijg (66) aan kanker. Zij verzorgde acht jaar lang de regie van het programma Holland Sport dat ik samen met Matthijs van Nieuwkerk presenteerde.

Edith bracht onze sportgasten met grote zorgvuldigheid in beeld. Ze hield van schoonheid en een fijne belichting. In haar regie gaf ze winnaars en verliezers compassievol dezelfde glans. De afgelopen dagen keek ik uitzendingen terug uit 2008 en 2010, met de vorige week overleden schaatsster Paulien van Deutekom (37) als gast. Daar zat ze, met die verwondering in haar grote ogen, de glimlach, het snelle praten.

Edith deed de regie; in haar werk leunde Edith nooit op sentiment (ze deed ooit als schakeltechnicus de traan van Máxima), de inhoud van het gesprek bepaalde het beeld, ook voor Zomergasten of Pauw.

In de studio zag Paulien zichzelf terug in Hamar tijdens een slopende 5.000 meter. Uitgeput lag ze na afloop op het kunstgras van het middenterrein. Draaien op haar rug, dan weer op haar zij. Tot niets meer in staat.

Terug in de studio zei niemand iets. De schaatsster doorbrak de stilte, met zelfspot: „Was niet echt leuk.” Daarna bekeek ze een homevideo van een solotocht over natuurijs in haar vrije tijd. Schaatsen zonder het mes op de keel: „Zo ben ik begonnen. Schitterend.”

Eind november bezocht ik Paulien thuis, samen met Erben Wennemars. Ze vertelde ons over de bestrijding van kwaadaardige cellen in haar lichaam. Over haar wereldkampioenschap, over haar leven, over haar gezin. Met een zwaar gemoed trokken we de deur achter ons dicht.

Het nieuwe jaar was een paar dagen oud toen Erbens naam op mijn telefoon verscheen. Ik wist genoeg.

„Slecht nieuws”, zei hij.

Op internet is Ribéry met zijn steak inmiddels miljoenen keren bekeken. Een overspannen kok snijdt met een mes het goudkleurige vlees in reepjes. Armoedig camerawerk met een mobieltje.

Smakeloos.

Ik troost me met het Holland Sport-archief. Paulien van Deutekom als levendige prater; stoer over succes, kwetsbaar over de roofbouw op haar sportlichaam. Edith hield de regie over het verhaal van Paulien.

Een mooi een-tweetje tussen twee zachtmoedige vrouwen.

Wie goed kijkt, ziet de gulden snede.

Wilfried de Jong is schrijver en programmamaker.