Platje op Bali: drie dagen weg voor een uitwedstrijd

De villa van Melvin Platje staat in een voor Balinese begrippen opvallend rustige wijk. Anders dan gebruikelijk op het vakantie-eiland biedt deze woonwijk tijdelijk ontsnapping uit de herrie van brommers en stinkende uitlaatgassen, die op andere plekken zo dominant aanwezig zijn. Platje kijkt vanuit zijn huis uit op zonovergoten rijstvelden.

Op de binnenplaats van de villa ligt een zwembad van comfortabele afmetingen. Als hij geen training heeft, doet hij hier oefeningen voor zichzelf. Dat er een privéchauffeur is die zijn vrouw overal naartoe kan brengen, maakte de keuze om voor Bali United te tekenen een stuk eenvoudiger. Net als de belofte van de voorzitter om de kosten van het onderwijs van zijn kinderen te vergoeden. Die gaan naar een goede internationale school.

Op sportief vlak beleefde hij een succesvol eerste seizoen: in achttien duels scoorde hij tien keer; hij gaf vijf assists. Kwestie van hard werken, zoals hij altijd doet. „Waar ik ook speel.” Dat de trainingsfaciliteiten „matig” zijn, weerhoudt hem er niet van om goed te trainen, vijf dagen per week. „Voor mij is voetbal gewoon werk, ik geef altijd alles.” Ook als het gras van het trainingsveld te wensen overlaat en de kleedkamers verouderd zijn.

Nadat Platje per scooter naar een nabijgelegen lunchzaak is gereden, vertelt hij over het chaotische verkeer op het eiland. „Met mijn kinderen rijd ik sowieso liever niet op drukke wegen – dat kan levensgevaarlijk zijn.” Toen hij afgelopen jaar voorbij een politiebureau reed, gebaarde een politieagent hem te stoppen en zijn scooter aan de kant te zetten. „Maar toen hij mij herkende, en besefte dat ik een speler van Bali United was, mocht ik weer doorrijden”, zegt Platje.

Europese voetbalshirtjes

In de lunchzaak wordt Platje al snel herkend door een jonge ober. Als hij zijn tweede cappuccino krijgt, schiet hij in de lach. In het melkschuim staat het clublogo van Bali United en het getal 90 – Platjes rugnummer. Balinezen zijn gek van voetbal, veel lopen rond met voetbalshirtjes van Europese grootmachten. Toch beleeft ook het lokale voetbal een opmars. Bij thuiswedstrijden van Bali United zitten soms 20.000 toeschouwers, terwijl de grootste clubs uit Jakarta een capaciteit hebben van 70.000 fans.

Het succes van Indonesische clubs hangt deels af van goede buitenlandse aankopen. Iedere club mag maximaal vier buitenlanders onder contract hebben. Bij Bali United speelt Platje samen met twee Nederlanders: Nick van der Velden en Irfan Bachdim. „Bachdim is extreem populair, die kan niet over straat op Bali. Het laat zien hoe voetbalgek dit eiland is.”

Hij kan zich wedstrijden voor de geest halen waarin Bali United een zeer hoog niveau haalde. Maar er zijn ook momenten waar de tekortkomingen duidelijk aan het licht komen. „Dat is ook helemaal niet erg, want ze hebben niet dezelfde voetbalopleiding doorlopen als de buitenlandse jongens”, zegt Platje. Als voorbeeld noemt hij een wedstrijd waarin een van de backs alle ruimte had om mee op te komen, en een voorzet te geven op de spits, die de bal voor het intikken had. Maar in plaats daarvan schoot de verdediger op doel. „De voorzitter kwam in de rust naar beneden om te vertellen dat het niet nog een keer moest gebeuren”, zegt Platje. „Toch gebeurde het in de tweede helft gewoon weer. Gelukkig kunnen we er dan ook gewoon om lachen.”

Om te slagen in Indonesië moet je volgens Platje wel van een avontuur houden. Als voorbeeld haalt hij een uitwedstrijd tegen een club op Papoea aan. „Het is een lange vlucht, en je moet ook nog overstappen om er te komen. Je bent dan drie dagen van huis, je slaapt in een hotel midden in het oerwoud, zonder internet. Je hebt er werkelijk helemaal niets”, zegt Platje.

In het afgelopen jaar waren er ook hachelijke momenten, zoals na het neerstorten van een vliegtuig van Lion Air. De luchtvaartmaatschappij is een sponsor van Bali United en dus vliegt de selectie voor al zijn uitwedstrijden met een toestel van deze prijsvechter. De selectie hoorde van de crash op weg naar een competitieduel, vlak nadat ze waren geland. „De voorzitter vroeg of we liever terug wilden vliegen met een andere maatschappij. Maar omdat we iedere vlucht een geldpremie ontvangen van Lion Air, wilden de Indonesische spelers toch liever met hen terugvliegen. Ik had wel begrip voor hun keuze.”