De remake van ‘The Lion King’ gaat geschiedenis schrijven

De belangrijkste filmpremière van het afgelopen jaar was een trailer. Toen Disney eind november de eerste teaser voor de nieuwe Lion King online zette werd het amper anderhalve minuut durende filmpje binnen een etmaal meer dan 224 miljoen keer bekeken. Er zijn dan ook vele redenen om uit te kijken naar deze remake die ongetwijfeld de belangrijkste film van 2019 wordt. Wat maakt deze film zo anders dan alle andere remakes, reboots, spin-offs die het handelsmerk van Hollywood zijn geworden? Is het jeugdsentiment waarmee de millennials naar de film uitkijken anders dan gebruikelijke nostalgie waarmee tot nu toe naar nieuwe versies van dierbare films, geliefde tv-series of favoriete stripboeken werd uitgezien? En is het alleen dat?

Het afgelopen decennium kan met recht het tijdperk van de remakes worden genoemd. Je kunt er cynisch over zijn – ideeënarmoede, het commercieel uitmelken van bewezen succesformules. Je kunt er sympathie voor hebben – de kans voor een nieuwe generatie om kennis te maken met klassiekers, maar dan dankzij de voortschrijdende technologische ontwikkelingen in een hip, fris en gemoderniseerd jasje. Je kunt wijzen op het feit dat een groot deel van de kunstgeschiedenis bestaat uit nieuwe versies en herinterpretaties van oude verhalen – hoeveel bijbelse taferelen zijn er inmiddels niet geschilderd en hoeveel Shakespeares en Ibsens staan er elk jaar in het repertoiretheater niet op de planken? Je kunt zelfs wijzen op de financiële risico’s – lang niet elke remake is een instant hit.

Ook in 2019 komen er elke maand wel weer een paar films uit die voortborduren op eerdere successen. Strips blijven een bron van inspiratie, net als vervolgfilms. Ze proberen allemaal een graantje van de tijdgeest mee te pikken. Hollywood kan niet meer kleurenblind en genderbiased zijn. #MeToo en #TimesUp vertalen zich in maart in de eerste Marvel-film met een vrouwelijke hoofdrol (Captain Marvel). En DC’s Wonder Woman keert naar verwachting in november in de bioscopen terug.

Beyoncé

The Lion King gaat geschiedenis schrijven door de bijna geheel zwarte stemmencast , inclusief powervrouw de luxe Beyoncé als Nala. Hoewel Nala het liefje is van hoofdpersoon Simba, is zij het sterkste personage uit de hele film. The Lion King wordt The Lion Queen.

The Lion King is namelijk niet zomaar een remake. Het is een film die voor het gemak live action wordt genoemd, al komen er anders dan in de eerste film die Disney op die manier aanpakte geen echte levende wezens in voor. De nieuwe Jungle Book (2016) was de testcase voor het soort films waar Disney zich de komende jaren in lijkt te willen gaan specialiseren: films die er fotorealistisch uitzien, maar waar weinig fotografie of realisme aan te pas komt. Op de jonge acteur Neel Sethi als het jongetje Mowgli na, kwamen de andere hoofdpersonen gewoon uit de computer. Ze waren niet te onderscheiden van echte dieren in een willekeurige National Geographic-documentaire. The Lion King wordt voor het gemak ook maar even live action genoemd, omdat we bij (computer)animatie te veel denken aan Disney oude stijl: tekenfilms. Terwijl Disney na het succes van Jungle Book nu in rap tempo al z’n oude successen aan het re-animeren is: voordat The Lion King de grote zomerblockbuster moet worden, komt in maart eerst nog Tim Burtons live actionversie (ook met echte acteurs) van Dumbo en staan Will Smith en Marwan Kenzari zij aan zij in Aladdin van Guy Ritchie.

De fans van The Lion King tellen echter niet de dagen tot de verwachte première op 17 juli af met dezelfde verwachting waarmee pakweg een theaterliefhebber uitkijkt naar een nieuwe enscenering van Hamlet. Had ik trouwens al gezegd dat de Disney-animatiefilm uit 1994 in feite zelf een remake is, namelijk van dat toneelstuk van William Shakespeare, over een troonopvolger die ziet hoe zijn moeder na de dood van zijn vader met zijn oom trouwt. En over een hoop wraak en gevoelens van onmacht en duistere roerselen van de menselijke ziel. En hoe Disney erin slaagde om daar een optimistisch verhaal over ‘Hakuna Matata’ van te maken, de titel van een van de beroemdste liedjes uit de film, dat zoiets betekent als ‘geen zorgen’?

Millennials

Millennials zullen zichzelf niet graag millennials noemen – maar The Lion King is de film van een generatie. Millennials zijn opgegroeid met Disney. En op een fundamenteel andere manier dan mijn moeder Bambi zag in de bioscoop, of ik me eigenlijk geen enkele Disneyfilm uit de jaren zeventig kan herinneren. De release van The Lion King viel namelijk min of meer samen met de lancering van de dvd halverwege de jaren negentig, het medium dat in korte tijd de huiskamer veroverde. Het was het enige moment in de filmgeschiedenis waarop je goedkoop en gebruikersvriendelijk een film kon ‘bezitten’. Van een herinnering werd film gezelschap: spelen, huiswerk maken, met je vrienden appen, voor millennials gebeurde dat allemaal met Disney op de achtergrond. Disney was weliswaar berucht om z’n kluispolitiek – het bedrijf creëerde kunstmatige schaarste door films steeds met een tussenpose van tien jaar voor het publiek beschikbaar te stellen. Maar wie eenmaal een dvd had aangeschaft, kon hem onbeperkt afspelen, favoriete stukjes terugkijken, en eindeloos in de huiskamer meezingen met de liedjes.

Dat is een fundamenteel andere manier van filmkijken dan generaties ervoor. Geen wonder dat sociale media nu al exploderen van de angst en verwachting waarmee naar de nieuwe film wordt uitgezien. In de woorden van een van de fans: „Het is alsof ik straks mijn jeugd tot leven zie ga komen.”

The Lion King, de première wordt verwacht op 17 juli.