Aquaman berijdt zeepaardjes en praat met vissen

Valt een stripheld die nooit helemaal serieus is genomen om te smeden tot een personage van een superheldenfilm dat zo’n 160 miljoen dollar kan dragen? Dat is de gok die Aquaman neemt.

De film is onderdeel van het zogeheten ‘DC extended universe’. Dat universum staat er niet geweldig voor. Recente films van DC met Batman en Superman zoals Man of Steel en Batman v Superman: Dawn of Justice waren tegenvallers. Ook ensemblefilm Justice League voldeed niet aan de verwachtingen. Na het succes van Wonder Woman moet nu Aquaman de neergaande lijn verder zien te keren.

Aquaman is de zoon van een reguliere aardbewoner en de koningin van het verzonken rijk Atlantis. Het berijden van fors uitgevallen zeepaardjes en zijn vermogen om met vissen te praten zijn wellicht geen superkrachten die meteen tot de verbeelding spreken. Maar regisseur James Wan – vooral bekend van de horrorfilms Saw en The Conjuring – en acteur Jason Momoa weten van hem een toegankelijke ‘everyman’ te maken. Aquaman gaat op de aarde door het leven als Arthur Curry: een biker-type met enorme tribal-tatoeages, een niet al te snuggere, zachtaardige macho die zichzelf helemaal niet als redder van de wereld ziet.

Maar dan duikt prinses Mera van Atlantis (Amber Heard) op, die hem komt melden dat de onderwaterwereld van plan is om de aarde aan te vallen, aangezien de inwoners van Atlantis de vervuiling van de oceanen door de mensheid beu zijn. Heard speelt haar rol als Mera anoniem en, ondanks haar felrood geverfde haar, kleurloos.

De onderwaterwereld van de spoorloos verdwenen moeder van Aquaman, koningin Atlanna (Nicole Kidman), ziet eruit als door algen en wier overwoekerde, kolossaal uitvergrote ruïnes van het Romeinse rijk. Dat pakt soms kitscherig uit, maar prikkelt ook de verbeelding. Toch slaagt DC er nog steeds minder goed in dan concurrent Marvel om een geloofwaardige wereld op te roepen met computer-effecten. Je blijft de tekentafel er te veel doorheen zien; niet bevorderlijk voor de dramatische spanning.

Wan liet zich inspireren door old school-avonturenfilms zoals Raiders of the Lost Ark en Romancing the Stone. Maar die sfeer weet hij alleen bij vlagen te benaderen. Hij is er wel goed in geslaagd om met Aquaman de overdreven – want niet geloofwaardig gemaakte – ernst en somberheid van de recente films van DC van zich af te schudden.

Aquaman is voor DC een stap in de goede richting, maar niet meer dan een stap.