‘All Alone’ is een intieme film én een politieke satire

Of die nieuwe wet er nou al door was of niet, dat wist hij zelf ook niet zeker, vertelde de Kroatische regisseur Bobo Jelcic toen hij hier vorige maand was voor het Eastern Neighbours Film Festival in Den Haag. Die Kroatische wet is natuurlijk de voogdijwet waar vader Marko het in het tragikomische All Alone maar mee te stellen heeft.

De bureaucraten stapelen het ene dossier op het andere. Vrienden en familieleden hebben er zo hun eigen interpretatie van; iedereen om hem heen praat en ratelt en geeft raad. Marko wil eigenlijk gewoon zijn dochtertje vaker zien. Vanuit dit heel persoonlijke perspectief ontwikkelt All Alone zich zowel tot een intieme film over een vader-kindrelatie na een scheiding als een bijtende politieke satire.

Het is een film die je makkelijk over het hoofd zou zien, net als vader Marko, die heel alleen is in al die herrie, gevangen in het kader. De wereld om hem heen is voortdurend in beweging, de handheld cinematografie net zo wiebelig als zijn emoties, terwijl hij langzaam implodeert van machteloosheid. Het knappe van de film is dat die via deze simpele filmische vormen de onmacht van Marko zo invoelbaar maakt, als een kleine novelle. Een kafkaëske nachtmerrie die troost en herkenning biedt door de precieze manier waarop zij is verteld.