‘The Addams Family’ ziet er uitzonderlijk goed uit, maar het verhaal is te zwak

De familie Addams koestert een excentrieke voorkeur voor alles wat macaber en morbide is. Dat kan grappig zijn – zie de cartoons die striptekenaar Charles Addams ooit over dit groteske gezin maakte voor The New Yorker, de tv-serie die daarop volgde in de jaren zeventig, en de succesvolle bioscoopfilm uit 1991. En dat zou dus ook moeten gelden voor de musicalversie, die dit seizoen – met de kwieke Broadway-songs van Andrew Lippa – in Nederland te zien is.

The Addams Family ziet er, in elk geval, oogstrelend uit. De familieleden gaan gekleed in exorbitante horrorstijl en in de decors overheerst de gotiek die daarbij passend is. Bovendien werden daarin allerlei zichtbare stroomstoten en andere speciale effecten verwerkt, waarmee men de buitenwereld de stuipen op het lijf kan jagen. Zelden ziet een Nederlandse musicalproductie er zo goed uit.

Sterker nog: ook de rolbezetting is excellent. Pia Douwes en Johnny Kraaijkamp spelen stijlvast getypeerde glansrollen als vader en moeder Addams, naast alle rake bijrollen en een ensemble dat eveneens op topniveau staat.

Lees ook dit interview met Pia Douwes: ‘Tijdens die burn-out dacht ik: nu is het voorbij’

Dit alles staat echter in dienst van een nauwelijks noemenswaardig verhaaltje over de liefde tussen de dochter des huizes en een jongeman van braaf-burgerlijke afkomst. Hun romance brengt een cultuurbotsing teweeg die hier schier eindeloos voortstrompelt – met talloos veel omslachtige zijpaden die de zaak hopeloos vertragen. Daar kunnen ook de vrijelijke tekstbewerking van Jon van Eerd, die de familie onbekommerd naar Nederland overplaatste, en de guitige regie van Paul Eenens niets aan verhelpen.

Bij vlagen lijkt The Adams Family iets relativerends te willen zeggen over het verschil tussen normaal en niet-normaal. „Wat normaal is voor de spin is een catastrofe voor de vlieg”, aldus moeder Addams. Maar met dat thema doen de makers verder niets. En het had zo leuk kunnen zijn.