Weinig diepte, erg goede performance bij Kirsten van Teijn

De ouders van Kirsten van Teijn (29) gingen scheiden toen ze net hun droomhuis hadden gekocht. Ze konden de façade van huiselijk geluk niet langer ophouden. Het is mooi hoe Van Teijn ons in haar derde voorstelling Nobel deelgenoot maakt van deze familiegeschiedenis. De scheiding had een grote impact, want opeens had ze niet één, maar twee families: de familie Van Teijn en de familie Nobel. Nu ook Van Teijn haar droomhuis gevonden heeft en ook háár relatie op springen staat, vraagt ze zich af of ze gedoemd is haar familiegeschiedenis te herhalen.

Van Teijn doet een dappere poging om dit prangende persoonlijke verhaal te verbinden aan een bredere maatschappijkritiek. Haar generatie valt massaal om, maar probeert toch de schijn van geluk en maatschappelijk succes op te houden. De thematiek van schone schijn komt mooi terug in het decor (een fotostudio, waarmee ze de oppervlakkige selfiecultuur op de hak neemt) en haar kostuum (glitterjasje met bijpassende hakken en beha).

Maar Van Teijn gaat nergens de diepte in. Dat haar ouders aan het kerstdiner hun scheiding aankondigden, is een prachtig gegeven, maar Van Teijn werkt het nauwelijks uit. Haar maatschappijkritiek is al even oppervlakkig. Ze stipt veel onderwerpen aan (het taboe op scheiden, de overspannen huizenmarkt, de obsessie van haar generatie met wonen in de stad), maar dit leidt zelden tot een interessant commentaar of een goede grap.

Van Teijn houdt de voorstelling overeind met haar spel. Ze is een fantastische performer, die soepel contact maakt met het publiek en een fijne energie heeft. Ook de vele liedjes overtuigen bovenal door de uitvoering. Van Teijn heeft een prachtige stem waarmee ze lekker kan uithalen, en wordt goed begeleid door gitarist Leon Sibum. Jammer dat ze geen tekstschrijver in de arm heeft genomen, die haar goede ideeën van een scherpere uitwerking had kunnen voorzien.