Soof is een beetje ‘onze’ Bridget Jones: een aanmodderende dertiger die worstelt met haar gezinsleven en kookaspiraties, geïnspireerd op de columns van Sylvia Witteman. Na twee succesvolle films en een tv-serie is er nu een musical aan haar gewijd, geproduceerd door Cook a Dream, RTL Live en drie schouwburgen.
Het is een bewerking van de eerste film, waarin een charmante BN’er (Winston Post) het leven van Soof (Maike Boerdam) opschudt. Hij regelt een kookshow voor haar en flirt er ondertussen op los. Tegelijkertijd kwakkelt Soofs relatie met Kasper (Noël van Santen), slaat haar dochter (Julia Nauta) aan het puberen en botst ze met haar moeder (Juul Vrijdag).
In regie van Jos Thie kabbelt de musical van het ene probleempje naar het andere. Soofs cateringbedrijf schrijft rode cijfers, manlief wil geen seks, moeder roept iets feministisch – het voelt allemaal zouteloos en onsamenhangend aan. Aan Boerdam ligt dat niet: zij speelt de longen uit haar lijf en oogt sympathiek, maar haar personage is zo knullig dat je medelijden krijgt. Soof waait met alle winden mee, nergens balt ze haar vuist.
Sportvrouwen
Het script van Erris van Ginkel en Roos Schlikker mist spanning en is verschrikkelijk voorspelbaar. Ook muzikaal valt het tegen. Singer-songwriter Ed Struijlaart en Peter Slager (bekend van Bløf) schreven middelmatige nummers met teksten als ‘ik kijk naar jou en mij / ik zie een toekomst voor ons allebei’. Tekstueel valt Deze armen, geschreven met Claudia de Breij, op door de originaliteit die veel andere liedjes missen.
Dan is er nog de ingeving om wielrenner Leontien van Moorsel (geen musicalervaring) te laten opdraven als Kaspers flirt. In andere speelsteden maken onder andere schaatser Annette Gerritsen en snowboarder Nicolien Sauerbreij hun opwachting. Waarom vervullen sportvrouwen deze rol? Het is een raadsel. Het maakt des te duidelijker dat Soof een ratjetoe van teleurstellend uitgevoerde ideeën is. De hapjes, die tussendoor geserveerd worden, zijn het hoogtepunt van deze voorstelling.