Vrij zijn is...Japans boswandelen

We staan in een kring tussen de herfstbomen. Zwijgend zijn we hiernaartoe gelopen, over een pad tussen de ceders. Shinrin-yoku docent Beitske Bouwman (45) vraagt naar de eerste indrukken.

„Het voelde een beetje als een stille omgang”, zegt iemand. „Ik hoorde voor het eerst een blad vallen”, zegt een ander. „Ik ben Babette en ik had geen idee wat we gingen doen en we waren te laat en toen moest ik ook nog heel langzaam lopen.” Babette Nijman (47) is op verrassingsweekend met vriendinnen.

Sinds een jaar geeft schrijver Beitske Bouwman shinrin-yoku-sessies op de Hoge Veluwe: „Shinrin betekent bos en yoku baden. In de jaren tachtig wilde het Japanse instituut voor bosbouw meer mensen naar het bos krijgen. Eigenlijk ontwikkelden ze bosbaden vanuit een soort marketinggedachte.” Inmiddels telt Japan zo’n zestig shinrin-yoku-paden en doen wetenschappers er onderzoek naar. Bouwman: „Als je ervoor en erna bloedprikt zie je een positief beeld: het cortisolniveau daalt, de bloeddruk gaat omlaag.” Dit heeft ook te maken met fytociden, stoffen die bomen uitscheiden. „Ons immuunsysteem heeft baat bij het opsnuiven daarvan.”

Een ademhalingsoefening. Dan mogen de twintig deelnemers elk een boom uitkiezen. Een vrouw laat haar vingers over de schors gaan. Een man kijkt langs de dikke stam omhoog. Nijman neemt een foto en seint naar haar vriendinnen. Bouwman luidt de gong. We gaan over een zandpad met lariksnaalden. Zachte grond, prikkelende geur. Doel is je zintuigen te gebruiken, zoals kinderen, die rapen wat op, snuffelen, gaan op de grond liggen.

Ademhalen. De informatie de informatie laten. Niet kijken naar het telefoonnummer op alarmpaaltje 106

Bij een zonovergoten beuk staan we stil. „Komorebi, het spel van licht, schaduw en bewegend blad. Sommige mensen kunnen hier uren naar kijken”, zegt Bouwman. „In Japan zijn er zelfs speciale hangmatjes voor.” Dit forse exemplaar is een moederboom, legt ze uit: „Boswachter Peter Wohlleben schrijft dat bomen onder de grond met elkaar in verbinding staan. De oudere sturen de jonkies voedingsstoffen.”

We gaan weer, met vertraagde pas. Ademhalen. De informatie de informatie laten. Niet kijken naar het telefoonnummer op alarmpaaltje 106.

„Lukt het om met aandacht voor al je zintuigen te lopen?”, vraagt Bouwman. Nijman: „Zelfs hier op de Veluwe hoor ik continu verkeer.” „Denk aan wildstromende rivieren”, zegt Peter Quist (53).

Bouwman sluit af met een verhaal over een vallend blad. De natuur heeft altijd iets te vertellen, als je luistert. Of ruikt, kijkt, opraapt en proeft, weten wij nu.

Thee met salie, munt en citroenmelisse, middenin het bos. Nijman en haar vriendinnen zwaaien, ze moeten verder naar het laatste surprise-onderdeel van het weekend, na de hottub, het bierbrouwen, een nachtworkshop met bosuilen.

Geschuifel op het pad. Een vrouw die zich lang wat afzijdig hield, raapt een beukenblaadje op.