Uden

Mijn eerste serieuze verkering werkte als vrijwilliger bij ‘De Nieuwe Pul’ in Uden, een jongerencentrum/poppodium/cultureel centrum dat na een vernieuwing inmiddels weer ‘De Pul’ is gaan heten. Met haar leerde ik ‘De Peelrand’ (Oost-Noord-Brabant) kennen. Als er artiesten optraden moest zij er heen om die te fotograferen voor het archief en zo. We logeerden dan bij haar ouders in een vrieskoude meisjeskamer in het dorp Volkel, bekend van de vliegbasis. Ik herinner me optredens van Fatal Flowers en Herman Brood en vooral lange eenzame avonden aan de bar, terwijl zij met haar camera best nadrukkelijk over het podium kroop.

Het kwam allemaal weer boven toen vanuit de bibliotheek Uden het verzoek kwam om samen met ex-profvoetballer Björn van der Doelen te worden geïnterviewd in De Pul. Björn zou ze dan ook nog toezingen in hun eigen taal want hij is inmiddels een singer-songwriter die in Brabants dialect zingt over wat hem bezighoudt.

Het was niet meer dan logisch om haar mee te vragen.

Er stond een rij buiten. Niet vanwege ons, maar omdat in de grote zaal Randy Hansen, ‘een Jimi Hendrix tribute-act’, stond geprogrammeerd. Best goed, concludeerden we, want het geluid kwam tijdens onze sessie door de muren heen.

Het was een vrij wonderlijke setting. De interviewer was van het onvermoeibare soort. Ten overstaan van een stuk of twintig Oost-Noord-Brabanders, onder wie verdacht veel bibliotheekmedewerkers, spraken we uren over onszelf. Naast mijn ex-vriendin zat een vrouw aan wie je wel kon zien dat het leven ook een martelgang kan zijn. Ze was woedend op minister-president Rutte en stak soms een middelvinger omhoog. Iedereen liet haar. Elke bezoeker van een literaire avond is er één, zou iemand van de organisatie na afloop zeggen.

Toen het klaar was gingen we naar de grote zaal, plaats van veel herinneringen. De zaal was mooier dan verwacht, de bar was kleiner en de gemiddelde bezoeker was net als wij ook 25 jaar ouder geworden. Ik zei tegen wat mensen dat zij er vroeger concerten fotografeerde. Er waren nul foto’s bewaard gebleven. Ik concludeerde voorzichtig dat ik al die weekenden dus voor niets was afgereisd.

In de auto terug luisterden we naar Nick Cave, het voelde even alsof we een wilde avond hadden gehad, maar misschien kwam dat ook doordat ze op de snelweg eerlijk zei dat ze op gevoel stuurde omdat ze inmiddels nachtblind is.

Als ik Björn van der Doelen een volgende keer zie zal ik hem keihard ‘Uden’ in gezicht schreeuwen. Ik denk dat we dan alle twee moeten lachen. Herinneringen zijn ook wat waard.