Ligt het aan het derde kabinet van Mark Rutte dat Nederland de uitstraling geeft van een natte dweil? Of is het een crash van de volksaard? De sportnatie Nederland fonkelt niet. Ajax durft het fraaie resultaat in de Champions League nauwelijks na te juichen. PSV heeft zich neergelegd bij de uitschakeling. In het vooruitzicht van de kraker Ajax-Feyenoord zijn alle wilde kreten gedempt. Vroeger las je aan de vooravond nog weleens een pikante uitspraak in wederzijdse overmoed. De wedstrijd werd aangehitst. Nu worden hooguit gebeden uitgewisseld.
Onthutsend waren de commentaren na de voorstelling van de 106de editie van de Tour de France met ‘Le Grand Départ’ in Brussel. Een Tour voor klimmers, kreunden de volgelingen van Tom Dumoulin. Met één individuele tijdrit van 27 kilometer is de Nederlandse klassementsrijder in het nadeel, zeurde het chagrijn door. De organisatie van de Tour zou zich bezondigen aan favoritisme ten gunste van de Franse klimmers Thibaut Pinot en Romain Bardet. Met andere woorden: Tom wordt op voorhand geflikt.
De jeremiade is zeer on-Nederlands. Het vaderlandse cyclisme heeft net een prachtig seizoen achter de rug. Met Dumoulin als tweede in Giro en Tour, en Mollema en Kruiswijk bestendig in de aanval. De Tour 2018 was ook niet gesneden op de maat van de Nederlandse chronobeul. Toch had Dumoulin met iets meer steun in het gebergte kunnen winnen.
Het parcours maakt Tom niet uit. Zijn klasse is niet gebonden aan het aantal chronokilometers en de hoogte van het gebergte. Cols boven de 2.000 meter zijn zwaar, maar dat zijn ze ook voor andere klassementsrijders als Nairo Quintana, Chris Froome en Primoz Roglic. Daarbij komt dat Dumoulin als renner multidisciplinair is geworden. Hij kan elk parcours aan.
Ook in de Tour 2019 zullen de Pyreneeën en de Alpen beslissend zijn. Klimmen boven de 2.000 meter wordt een tour de force. Het lichaam wordt dan geest, in ademnood door te ijle lucht.
Wat mij stoort, is dat Tom Dumoulin niet gezien wordt als een compleet renner. Zonder chrono-etappes kan hij geen grote ronde winnen, is het vooroordeel. Daarmee doen we Dumoulin te kort. Dumoulin kan ook een berg op. Zelfs op het vlakke is hij niet de gedoodverfde nakomer. Om hem dan nu al verlies van de Tour 2019 aan te praten, is enigszins sinister. Het is een intentieproces van gefrustreerde nationalisten. Het zou doodjammer zijn als brede lagen van wielerliefhebbers besmet worden door dit misplaatst prealabel.
De Tour 2019 wordt een eerbetoon aan Eddy Merckx, die precies vijftig jaar geleden zijn eerste Ronde van Frankrijk won. Merckx zag er gelukkig, maar kwetsbaar uit op de presentatie in Parijs. Hij heeft last van de heup en dat bemoeilijkt het lopen. Mede daardoor is hij in een depressieve dynamiek terechtgekomen. Er wordt nog weinig gelachen aan de tafel met Eddy en zelfs in het voetbalstadion van zijn favoriete club Anderlecht hapert zijn Brusselse humor. Zijn boezemvriend, ex-voetballer Paul Van Himst, maakt zich zorgen over het uitdoven van eclatante levensvreugde.
Belgen hebben meer reden tot klagen dan Dumoulin. De eerste etappe van de jubileumronde is er één voor sprinters en de tweede is een ploegentijdrit. Geel zit er niet in voor de landgenoten van Merckx. Maar daarom verzanden ze nog niet in een zeurnatie. Koersen is altijd plezier.