Collectief knokt zich langs Amerika op het WK

Winnen kent gradaties, maar de zege (3-2) van de Nederlandse volleybalsters op de Verenigde Staten, maandag bij het WK in Japan, verdient om meer dan één reden het predikaat grand cru.

Om in wijn-termen te blijven: de afdronk was verrukkelijk, want de bonus is een plaats in de halve finales. In de groep van drie staat Nederland in punten weliswaar gelijk met China en de Verenigde Staten, maar het aantal overwinningen bepaalt de rangschikking. Dat maakt de Amerikanen met twee nederlagen tot de uitgeschakelde ploeg, waardoor Nederland en China met elk één zege verzekerd zijn van een plek bij de laatste vier.

Sportief was de Nederlandse zege een genoegdoening voor de verloren wedstrijd om brons, twee jaar geleden bij de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Die vierde plek doet nog steeds pijn. En de laatste wereldkampioen verslaan, streelt ook het ego en stimuleert het zelfvertrouwen.

De onderwerping van de Verenigde Staten kent vooral een sterke mentale component. Het Nederlandse team is psychisch gegroeid. Waar voorheen de weerbaarheid bij tegenslagen wankel was, straalt Nederland in Japan een en al onverzettelijkheid uit. Terugknokken na een 2-0 achterstand in sets tegen een sterk collectief als de Verenigde Staten is een nieuwe dimensie in het spel van Nederland.

De speelsters hebben geleerd van twee verloren EK-finales en het gemiste olympische brons. Dat niet weer, is het oergevoel. De volleybalsters willen resultaat, hoe dan ook.

Zelfoplossend vermogen

Misschien wel de belangrijkste factor in het tot nu toe succesvolle WK is de bondscoach, de Amerikaan Jamie Morrison. In tegenstelling tot zijn flamboyante Italiaanse voorganger Giovanni Guidetti is hij de rust zelve. Morrison geeft het team vooral vertrouwen. Hij stimuleert sterk het zelfoplossend vermogend. Zijn uitgangspunt: ik geef de informatie, maar in het veld moeten jullie zelf de problemen het hoofd bieden.

Lees ook het verhaal over het bereiken van de laatste zes op het WK

Dat deed Nederland maandag, al was de vervanging in de derde set van powerhitter Celeste Plak voor Anne Buijs wel Morrisons beslissende bijdrage. Waar Nederland vooral in de tweede (dik verloren) set tegen een Amerikaanse muur beukte, vond Plak met haar harde klappen vervolgens wel de openingen.

Morrison maakt sowieso veel gebruik van de wisselspeelsters, wat vaak een tactische meerwaarde betekent en bijdraagt aan het sterke groepsgevoel. Alle speelsters zijn deelgenoot van het succes.

Maar de beste van allemaal is ontegenzeglijk Lonneke Slöetjes. Zij was tegen de Verenigde Staten alleen al goed voor 35 punten. Op de toernooiranglijst staat de diagonaalspeelster met 212 punten tweede achter de Italiaanse Paola Ogechi Egonu (218). Goede kans dat beiden elkaar treffen, want Servië of Italië wordt de volgende tegenstander van Nederland.