Een uniek, onvergetelijk concert van Christine and the Queens

Noem mij maar panseksueel, zegt zangeres Héloïse Létissier van de Franse groep Christine and the Queens als men vraagt naar haar seksuele geaardheid. Ze voelt zich geen man of vrouw, geen bi of trans, ze is het allemaal. Op het podium vertaalt zich dat in een fascinerend en innemend personage, aan het hoofd van de meest spectaculaire dansroutines die ooit in een popshow vertoond werden.

Lees ook interview met Héloïse Létissier: Ik wil de bestaande orde verbrijzelen

Héloïse of Chris, zoals ze zich tegenwoordig laat aanspreken, is in haar virtuoze performance duidelijk beïnvloed door de groepsdans van Madonna en Michael Jackson. Met haar zes dansers voegt ze daar een dynamiek aan toe die zich alleen laat vergelijken met de algoritmes aan de basis van de beeldende kunst van Studio Drift, onlangs te zien in het Stedelijk Museum. Als een zwerm vogels die samentrekt en uit elkaar vliegt volgens natuurkundige, niet door het menselijk brein te bevatten regelmaat, dwarrelen Chris en haar troupe over het podium in een meeslepend popballet.

Van intiem tot scabreus

Muzikaal manoeuvreren Christine and the Queens tussen moderne elektrodisco en elementen uit het Franse chanson, wanneer Chris alleen met haar muzikanten op het podium achterblijft en alle denkbare emoties uit haar kleine lijf perst. Van het onweerstaanbare elektrofunknummer ‘Comme si on s’aimait’ tot het introverte ‘Intranquilité’ doorliep ze een scala van stijlen met meertalige zang, scabreus in ‘Follarse’ (“neuken”) en aangrijpend in de Christophe-cover ‘Paradis Perdus’. Haar duodans met een donkere jongen met wapperend haar in ‘Doesn’t Matter (Voleur de Soleil’) sprong eruit als een performance met pan-Europese superkracht. Een uniek, onvergetelijk concert.