Peter van Rooijen zingt over de onmacht de wereld te begrijpen

Na twee cabaretvoorstellingen besloot Peter van Rooijen een liedjesprogramma te maken. Een goede zet, want Van Rooijen is een zeer getalenteerd liedjesschrijver: Liefde, dood en zwaartekracht bevat een indrukwekkende hoeveelheid sterke liedjes.

Met zijn vijfkoppige band weet Van Rooijen alle registers te bespelen: van klassiek, ingetogen kleinkunstlied tot prachtig gearrangeerde ballade tot stevig popnummer. Inhoudelijk is er een rode draad: eigenlijk gaan alle liedjes over Van Rooijens onmacht om de wereld en de mensen om hem heen te begrijpen. Met onderkoelde ironie bezingt hij reislustige millennials, het wanhopige huilen van zijn baby en mensen die op feestjes vragen wat je eigenlijk ‘doet’ in het leven. Hij weet het gevoel van vervreemding goed te vangen, en maakt het publiek er hard mee aan het lachen.

Soms klinkt in Van Rooijens liedjes juist de wanhoop door, en dan ontroert hij. In ‘De werking van de zwaartekracht’ bijvoorbeeld komen zijn onzekerheid als jongen zonder diploma en de ongrijpbaarheid van het heelal prachtig samen en zijn tekst en muziek perfect in balans: ‘Achter de zee was ooit een waterval / en als je je daar begaf / viel je van de aarde af / Nu is de wereld een magnetische bal / waar je pas van waarde bent / als je de werking van de zwaartekracht kent.’

Van Rooijens praatjes tussen de liedjes door zijn van beduidend minder kwaliteit. In tegenstelling tot zijn grappige en vormvaste liedjes, blijft het in de conferences bij losse flodders. Zo laat hij een gesprekje met de zaal expres mislukken en herhaalt dan als een (grappig bedoeld) mantra dat hij „niet weet wat hij moet zeggen”. Gelukkig zingt Van Rooijen vooral veel liedjes. Op zijn gelijknamige studioalbum zijn ze bijna allemaal na te luisteren. Zonder praatjes tussendoor.