Gaapsessies bij de ‘El Royale’

Niemand is wie hij of zij lijkt te zijn in hotel El Royale. En ze hebben allemaal zo hun redenen om het hotel te bezoeken. Een van die redenen wordt in de proloog getoond, waarin iemand een tas geld onder de vloer verstopt. Regisseur Drew Goddard (Cabin in the Woods) toont het vanaf een vast camerastandpunt en monteert soms binnen de scène. Stijlvol gedaan, en het voyeuristische gevoel dat wordt opgeroepen krijgt later een thematische functie.

Jammer genoeg is het meteen ook de beste scène, want het gaat daarna allemaal bergafwaarts. Bad Times at the El Royale is een kunstmatige thriller die nooit echt tot leven komt en bovendien veel te lang is met z’n lengte van 141 minuten. Goddard probeert meer Tarantino te zijn dan Tarantino: sequenties krijgen hoofdstuktitels, er wordt gehusseld met de tijdstructuur en dezelfde gebeurtenissen worden bezien vanuit verschillende perspectieven. Ook zijn er oeverloze dialogen en is er veel gestileerd in beeld gebracht geweld à la Tarantino’s ‘nouvelle violence’.

Daarnaast voert Goddard in de finale ook nog eens een Charles Manson-achtige figuur op, over wie Tarantino volgend jaar een film uitbrengt. En wat wil Goddard nou eigenlijk zeggen? Zonde van al die leuke acteurs, onder wie aanstormend talent Cynthia Erivo, binnenkort te zien in Widows van Steve McQueen.