Ongeremd praten over persoonlijke angsten en verlangens

Vijftien jonge acteurs spelen allemaal zichzelf in de voorstelling Allemaal mensen van Toneelgroep Oostpool. Dat levert een theatrale bric-à-brac-avond op, vol persoonlijke ontboezemingen en gedreven verklaringen. Iedereen mag iets vertellen over zichzelf, over relaties met anderen uit de groep en over het werkproces. Zo maakt het publiek kennis met enkele van hun onzekerheden, angsten, frustraties en verlangens. Het idee is dat hun uniciteit wordt benadrukt en het denken in hokjes doorbroken.

Bij vlagen is dat hartverwarmend in zijn jeugdige directheid of de al dan niet gespeelde naïviteit. Maar als geheel van elkaar opvolgende stukjes monoloog en sketches is het vaker vormeloos en oeverloos. Regisseur Marcus Azzini heeft geen rem gezet op de individuele openhartigheden, ook niet als ze in theatraal opzicht clichématig of studentikoos zijn, zoals wanneer de witte acteur Reve voorleest en de zwarte acteur James Baldwin.

Iedereen mag bloeien zoals hij of zij is. Dat levert een vrolijke energie op en prettige fases van losbolligheid en anarchie. Dan schildert, filmt en danst iedereen in het rond, liefst half naakt, alsof de vrije kunst opnieuw moet worden uitgevonden. Maar er volgt zelden een boeiende wending of verrassende gedachte op. Het is veelal vrij rechtdoor bedacht gevoelstheater, en ondanks de brave woorden over diversiteit tamelijk op het eigen spiegelbeeld gericht.

Ontegenzeggelijk zijn er enkele scènes en momenten die de voorstelling even optillen. Dat gebeurt als Gery Mendes feeëriek fluit speelt, als Rick Paul van Mulligen zich met alle expressiviteit van zijn handen en gezicht boos maakt over hoe hij in dit fijne land nog vies wordt gevonden als zoenende homo, als Joy Delima ontwapenend zegt dat ze zich niet mooi maar leeg voelt en niet klaar kan komen en als Florian Myjer schroomvallig zijn liefde bekent aan een medespeler. De vraag is of dat genoeg is voor een toneelavond van ruim twee uur.