Hier blijft de opbrengst van windmolens in het dorp

Hier staat mijn pensioen, zegt de Deense boer Anders Hosbond lachend. Hij wijst naar de windmolen achter zijn varkensbedrijf. In drie jaar denkt hij de aanschafkosten terugverdiend te hebben. De daaropvolgende vijftien jaar is hij dankzij overheidssubsidies verzekerd van een stabiel inkomen door de stroom die hij aan het net levert.

Zoals Hosbond zijn er meer in het Deense dorpje Hurup, dat deel uitmaakt van de gemeente Thisted. En dat is gelegen op het winderige schiereiland Thy. Nauwelijks is een plek te vinden waar geen grote of kleine windmolen draait. Omdat de inkomsten grotendeels in het dorp blijven, maken de bijna 3.000 bewoners zich niet druk om het verstoorde uitzicht.

De rol van de gemeente als stroomproducent is beperkt: slechts twee molens zijn in handen van de lokale overheid. De gemeente geeft vooral technisch en financieel advies. Met de verdiensten uit de eigen molens is een „groen fonds” opgezet dat lokale projecten ondersteunt.

In 1983 werd het centrum voor hernieuwbare energie opgezet met als doel om het gebruik van fossiele energie te beperken en uiteindelijk te beëindigen. Windmolens zaten toen nog in de categorie ‘hippietechnologie’, maar vanaf het moment dat het ook financieel aantrekkelijk was, verdween volgens initiatiefnemer Jane Kruse de scepsis. Of zoals burgemeester Ulla Vestergaard het zegt: de bewoners willen de wereld redden en verdienen daarmee geld.

Het dorp produceert inmiddels meer dan zijn eigen stroomverbruik en ook het warme water is grotendeels duurzaam geproduceerd, onder meer uit geothermie. Daarbij wordt warm water gewonnen uit diep in de aarde gelegen bronnen.

Als het dan toch een keer windstil is op het schiereiland Thy, zorgt de inzet van biomassa voor de stroom. De initiatieven in het dorpje Hurup zijn illustratief voor de Deense inspanningen op het gebied van windenergie: bijna 44 procent van de landelijke stroomconsumptie werd vorig jaar door windmolens opgewekt.

Dit project van de Oostenrijkse journalist Michael Riedmüller en de Nederlandse fotograaf Merlin Daleman is mede mogelijk gemaakt door een bijdrage van ‘Reporters in the Field’ van de Robert Bosch Stiftung.