Uitdagende kunst op breed theaterfestival Boulevard

De prettig chaotische sfeer op het festivalterrein van Festival Boulevard op het Paradeplein in Den Bosch doet denken aan zusterfestival de Parade. Het aantal ‘tentjesvoorstellingen’ is kleiner in Den Bosch, maar vanwege de strengere selectie ligt de lat ook hoger.

Dit jaar springt de Block Box van Theun Mosk in het oog. Theaterontwerper Mosk werd gevraagd om drie ruimtes te construeren, waarin drie theatermakers een korte voorstelling maken. De constructie, die eruitziet als een stukje hedendaagse kunst op een circusterrein, staat symbool voor de verschillende polen waartussen het festival zo knap navigeert: veel uitdagende kunst binnen een breed georiënteerd publieksfestival.

De voorstellingen in de Block Box doen recht aan de impliciete belofte van de buitenkant: intrigerend werk van een hoog abstractieniveau met veel ruimte voor eigen interpretatie.

In een korte performance met de prachtige titel Waldeinsamkeit hergebruikt Benjamin Verdonck het houten minitheater dat in zijn vorige voorstelling Liedje voor Gigi centraal stond. De constructie met schuivende panelen doet denken aan een levensgrote kijkdoos. Door een spel met licht en een spannende soundscape verandert het steeds van aard. Het ontbreken van begeleidende tekst of livemuziek maakt het werk zuiver tot een audiovisuele onderdompeling.

Lees ook: Festival Boulevard roept vragen op over herkomst

De afwezigheid van menselijke lichamen is ook voor Solaris van Alexandra Broeder en Willemijn Zevenhuizen cruciaal. Terwijl het licht langzaam dimt luister je via een koptelefoon naar een meisje van zo’n vijftien jaar, die je vertelt dat dit een ruimte is waarin zij vaak ontsnapt van de werkelijkheid. Het werk roept interessante vragen op over identiteit: als we uit de wereld stappen zoals we die kennen, zijn we dan nog dezelfde persoon? Hebben we een kern of alleen een verzameling maskers? Wat is een authentieke ontmoeting?

De derde voorstelling in de Block Box is IN CASE van performancegezelschap United Cowboys. Deze voorstelling houdt je letterlijk aan de buitenkant van het werk. In een doorlopende performance van steeds een paar uur zien we vier dansers in een plastic bubbel waar met tussenpozen lucht in wordt gepompt. De performers spelen in verschillende kostuums en vaak naakt een spel met elkaar en het publiek: ze tasten af hoe dichtbij ze kunnen komen, tonen zich, liggen een tijdje stil, vermaken zich, vervelen zich. Het laagje plastic dat hen van ons scheidt bolt op en zakt in. Ondanks de sterke associatie met klimaatverandering heerst er vooral een sfeer van feestelijkheid en euforie.

Tentjestheater

Een van de hoogtepunten buiten de Block Box is Oliver van Florian Myjer. In zijn monoloog, die tien jaar in de toekomst plaatsvindt, vertelt Myjer over zijn keuze om zijn zoon een klassieke opvoeding te geven en hem naar een kostschool in Engeland te sturen. Hij walgt namelijk van de veel te liberale vrijeschooljeugd die hij zelf heeft gehad. Op intelligente wijze roept Myjer vragen op over de manier waarop we ons via onze eigen kinderen afzetten tegen onze ouders, en hoe iedere generatie zich spiegelt aan de voorgaande. Myjer is een begenadigd performer, die moeiteloos schakelt tussen kwetsbaarheid en hilarisch absurdisme. Door oprechtheid te combineren met zelfspot creëert hij een prettig ongrijpbare performance die scherpe punten maakt. Als in de prachtige slotscène Oliver zelf eindelijk aan het woord komt, lost Myjer alle sluimerende pijnpunten in door de eenzaamheid van de jongen in zijn spel te contrasteren met zijn oprechte bewondering voor zijn afwezige vader. Met het tekortschieten van zijn toekomstige zelf brengt Myjer via een omweg een ode aan de liefdevolle, opofferingsgezinde ouders die hij eerst belachelijk maakte.