Aangeschoten

Hoe zal die Boris Johnson naar de voetbalwedstrijd Engeland-Kroatië hebben gekeken? Vloekend? Tierend? Briesend tegen zijn televisie dat je bij een 1-0 voorsprong niet lui achterover moet gaan hangen? Dat voetbal een sport is waarbij je moet proberen zo veel mogelijk doelpunten te maken en dat het niet de bedoeling is om zoveel mogelijk goaltjes tegen te houden?

En dat dat in de politiek ook geldt! Heeft hij dat geroepen? Dat je moet knokken tot het eind? Dat gezapigheid voor de val komt? Dat je de bal niet breed, maar naar voren moet spelen en dat je op het doel moet blijven schieten? Koppen mag ook.

En waar heeft hij gekeken? In een Londense pub waar iedereen na het vroege openingsdoelpunt zielstevreden was? Waar men tot vervelens toe dat suffe liedje lalde over het football dat op weg naar huis was? Heeft Boris nog geprobeerd de meute te waarschuwen? Te waarschuwen voor de tegenstander die wel voetbalde. Die wel de goal zocht en die wel wist dat een wedstrijd twee keer drie kwartier duurt, waarna er nog een verlenging zou kunnen volgen. Nooit lui leunen. Niet in het voetbal, niet in de politiek. Gewoon nooit.

Zelf had ik tijdens Engeland-Kroatië twee televisies aanstaan. Op de andere won Nadal op Wimbledon magistraal van Del Potro, die er alles aan deed om ook te winnen. Een wedstrijd die bijna vijf uur duurde. Twee tattooloze mannen zonder aanstellerige kapsels.

Ik hoop zo dat de Engelse coach Gareth Southgate na de verloren wedstrijd tegen voetbaldreumes Kroatië zijn spelers voor straf naar dat potje tennis heeft laten kijken. Om ze te laten zien wat mentaliteit is. Winnersmentaliteit. En dat hij dat niet via een slappe samenvatting heeft gedaan, maar dat hij ze het hele potje heeft laten uitkijken. Bijna vijf uur dus.

Wat heeft die rare Boris Johnson zelf na de wedstrijd gedaan? Heeft hij zich laten vollopen? Misschien heeft hij wel moeten luisteren naar een paar ouwehoerverhalen van dronken stamgasten. Wie weet zat er een soort Britse Marco Kroon op de barkruk naast hem en heeft die hem met zijn bezopen kop een aantal ultrageheime heldenverhalen verteld. Ergens aan een ver front. Duizenden kilometers van huis. En misschien hebben ze samen gedronken op de goede afloop. En moest Boris lachen om het begrip: aangeschoten soldaat.

En hoe is de boze Boris uiteindelijk naar huis gegaan? Lopend? Is hij nog even langs 10 Downing Street gewaggeld? Heeft hij een briefje voor Theresa in de brievenbus gepropt? Een heldere analyse van het verloren potje voetbal? En heeft-ie nog iets geopperd over parallellen? Of heeft hij studentikoos tegen de pui staan zeiken?

Ik vrees dat hij thuis heel lang uit het raam gestaard heeft. Misschien heeft hij nog even door het nieuws gescrolld en gegniffeld om het feit dat bedrijven in Nederland in personeelsadvertenties niet meer op leeftijd mogen discrimineren. Ze mogen niet meer zeggen dat ze een frivole jonge hond zoeken. Daarmee frustreer je namelijk de verzuurde bejaarden van 55 die ook nog een baantje willen.

En misschien heeft hij nog harder gelachen toen hij las dat de FIFA niet meer wil dat er in de publiekshots steeds potentiële spelersvrouwtjes in beeld worden gebracht, maar dat de dikke schele krentenbroden met een praktisch kapsel ook een kans moeten krijgen.

En ik hoop ook dat hij gelachen heeft omdat in de Tour de France de knechten van de kopmannen voortaan verplicht assistenten genoemd moeten worden. Wij noemen die wielrenners hier thuis al jaren Zwarte Piet. En soms ook slaaf.

En ik hoop dat Boris donderdagmiddag zonder kater wakker is geworden en dat het eerste wat hij op Twitter zag de strompelende voorzitter Juncker van de Europese Commissie was die na een dinertje stom lazarus ondersteund moest worden door onze Mark en twee loslopende presidenten. Symbolisch? Nogal. En ik hoop zeker dat Boris daarna zo onbedaarlijk in de lach is geschoten. Een lachbui die maar niet wil stoppen en die wat mij betreft nog zeker een week of twee keihard aanhoudt.