Zomerpech: Niet met één oog naar huis

Een directe vlucht van Seoul naar Amsterdam, en dan ook nog eens businessclass. Voor veel jonge backpackers een onbereikbare luxe, maar voor Bram Maarleveld (25) was het bittere noodzaak. Alles om met twee ogen thuis te komen.

De student reist in de zomer van 2017 met zijn vriendin Roanne door Vietnam. In vier weken willen ze van Hanoi naar Ho Chi Minh trekken. Maar op een ochtend in Hoi An, ongeveer halverwege, wordt Maarleveld wakker met een ontstoken oog.

Hij gaat naar de apotheek, waar een man zonder al te lang naar zijn oog te kijken medicijnen voorschrijft. „Voor 120 euro cash kreeg ik een hele batterij pillen, van pijnstillers tot antibiotica”, vertelt Maarleveld.

De uren daarna neemt de pijn alleen maar toe en komt er steeds meer gele smurrie uit zijn oogbal. Na een slapeloze nacht gaat het stel naar een kleermaakster, die een pak zou maken voor Maarleveld. Als ze binnenkomen, zegt zij: „Jij moet nú naar een arts.”

De vrouw brengt hem naar een winkeltje. Achterin zit een man aan een houten tafel, waarop Maarleveld plaatsneemt. De zelfverklaarde arts kijkt naar het etterende oog en zegt dat hij meteen naar een oogkliniek moet. „Ik weet niet wat het is, maar het is niet goed”, zegt hij via de kleermaakster annex tolk.

Lees ook: Pechverhalen zijn het fijnst, vooral die van een ander

Ook de specialisten in de kliniek zijn bezorgd. Maarleveld moet ten minste een week opgenomen worden – of onmiddellijk naar Nederland. Ze besluiten naar huis te gaan en reizen enkele uren later bepakt met een grote voorraad oogdruppels en een businessclass-upgrade via Seoul naar Schiphol.

Tijdens de lange vlucht wordt het stel ieder kwartier opgeschrikt door een wekker als het weer tijd is om te druppelen. Vermoeid komen ze aan in Amsterdam en reizen door naar het UMC Utrecht, waar Maarleveld uiteindelijk vier nachten doorbrengt.

„Daar hoorde ik dat ik nooit meer goed zal zien.”

Een bacterie had een wondje veroorzaakt midden op zijn hoornvlies. Zo’n wondje heelt in een paar weken, maar het littekenweefsel blijft, waardoor het gezichtsveld getroebleerd blijft. „Ik kan net m’n eigen vingers tellen.”

Een jaar later is Maarleveld eraan gewend. Hij is alerter met rijden en schonk een keer melk naast het glas, verder gaat het naar zijn zeggen prima. „Ik probeer het zo positief mogelijk te zien. Ik wil me niet neerleggen bij het idee: ik ging met twee ogen naar Vietnam en kwam met eentje terug.”

NRC zoekt deze zomer pechverhalen tijdens vakanties. Stuur uw pechfoto met korte uitleg naar zomerpech@nrc.nl of deel hem op Instagram met #nrczomerpech. Zie ook nrc.nl/zomerpech