Brieven

Israël

Resolutie verplicht niet

Met verbazing las ik de brief van de heer Erik Ader, met de kop ‘Wat er daadwerkelijk in resolutie 194 staat’ (4/7). Ik wil erop wijzen dat er iets heel anders in die resolutie staat dan Ader beweert. In strikt juridische zin heeft Israël volgens VN-resolutie 194 geen verplichting Palestijnse vluchtelingen op te nemen. Door te beweren dat dit wel het geval is schiet ex-correspondent Derk Walters in zijn boek Israël zegt geen sorry meer naast de roos. In door de Algemene Vergadering van de VN aangenomen resolutie wordt niet gesproken over Palestijnse vluchtelingen maar over vluchtelingen in het algemeen. Dus ook over Joden die als gevolg van de stichting van Israël in 1948 uit Arabische landen zijn gevlucht. Het Palestijnse vluchtelingenprobleem is in de verschillende fasen van het vredesproces onderwerp van gesprek geweest. Het is voor Israël een moreel en geen juridisch probleem. Daarbij kan worden aangetekend dat resoluties van de Algemene Vergadering niet bindend zijn, in tegenstelling tot resoluties die door de Veiligheidsraad worden aangenomen.

Emancipatie

Vrouwen presteren beter

Geamuseerd las ik de reactie van collega Haanraadts (Niet alleen positief, 5/7) op het artikel Haat en liefde in de operatiekamer (3/7). Hij stelt dat de toename van de instroom van vrouwen voor de studie geneeskunde komt omdat de status van het vak is aangetast en dat mannen met ambitie haar daarom links laten liggen. Maar mannen hebben niks te kiezen. Als scholieren van de middelbare school komen en voor een vervolgstudie kiezen, staan vrouwen er evident beter voor qua cijfers. Derhalve worden vrouwen vaker toegelaten tot de studie dankzij het (heden afgeschafte) op hoge cijfers gebaseerde lotingsysteem en de decentrale selectie alwaar wordt gekeken naar persoonlijke ontwikkeling en motivatie. Vervolgens moppert hij dat de medische specialist van nu gewoon een baan is en suggereert hij negatieve gevolgen door parttime werkende vrouwen. Maar medisch specialist zijn is toch ook een baan? Het lijkt me wat narcistisch te denken dat werk en persoon één zijn. Ik ben blij dat dit soort starre specialisten gestaag aan het verdwijnen is en er gedreven collega’s overblijven die de werklast evenwichtig verdelen, zodat zowel mannen als vrouwen de kans hebben zich op beide vlakken te ontwikkelen.

Klimaatakkoord

Voorbeeldfunctie

Ter viering van het einde van het parlementair jaar koos ons parlement ervoor om veel giftige dampen in de atmosfeer te brengen middels de traditionele barbecue op het Binnenhof. Valt dit onder het klimaatakkoord van Parijs? Is dit een voorbeeldfunctie voor de burger? Welke positieve bijdrage is dit aan de nagestreefde duurzaamheid?

Verengelsing

Geen zin in Nederlands

Interessant interview met Ying Zhang (‘Niemand haalt al zijn voldoening uit één baan’, 5/7). Boeiend om te lezen, dat iedereen meerdere talenten heeft, maar zich er nog niet van bewust is deze al toe te passen in allerlei rollen die men in het leven heeft. Toch even een kritische noot. Zhang is – zo valt bij goed lezen van het artikel te berekenen – al 12 jaar in Nederland. Zij staat de medewerker van de krant echter te woord in het Engels. Blijkbaar heeft Zhang wel meerdere talenten, maar niet het talent om de Nederlandse taal te leren. Of eerder nog: niet de zin om de taal te leren. Het zal waarschijnlijk ook niet nodig zijn: zij geeft les aan de Erasmus Universiteit, waar in haar faculteit de meeste colleges al in het Engels gegeven worden. Zij gaat om met collega’s die allemaal voldoende Engels spreken om met hen te kunnen communiceren. Mijn vrees is dat op den duur steeds meer losstaande beroepsgroepjes ontstaan die geen woord Nederlands spreken, maar wel permanent in Nederland wonen. In het hoger onderwijs, onder personeel van callcenters, bij de hogere managementlagen van internationale concerns. De eis om Nederlands te leren, een integraal onderdeel van de inburgering van buitenlanders, geldt blijkbaar niet voor iedereen.