Heerlijk WK tot nu toe dat deze zaterdag pas echt gaat beginnen. De kleintjes zijn naar huis en er komen de komende weken alleen nog potjes die er echt toe doen. Met verlenging en zenuwslopende pingels. En uiteindelijk worden de Belgen kampioen. Maar dat had ik al gezegd. We beginnen met Frankrijk-Argentinië dat natuurlijk door de Argentijnen gewonnen moet worden. Al is het maar om het uitgeplozen pluisje Maradona in beeld te houden. Want die dronken junk biedt de hele wereld deze weken topamusement. Hij doet me een beetje aan Amy Winehouse denken. Deze stervende zwaan werd ook door de hele wereld gevolgd tijdens haar laatste stuiptrekkingen. Een van haar finale kunstjes was in Belgrado waar ze drie kwartier straalbezopen op een podium stond te bazelen. Zonder dat er iemand ingreep. Zo gaat het nu bij Diego ook. Hoe hij eindigt? Argentinië staat op 15 juli in de finale en tijdens die wedstrijd overlijdt hij aan een overdosis. Op de tribune uiteraard. Terwijl hij juicht voor een schitterend doelpunt van Messi. Overdosis van wat? Van alles: heroïne, cocaïne, drank, blijdschap, aandacht, beroemdheid en wat er verder nog schadelijk is voor een doordeweeks mensenleven. Een mooie vrijwillige euthanasie. En binnen een half jaar is er in Buenos Aires een prachtig plein naar hem vernoemd zonder dat een of andere treurige straatnamencommissie zich ermee bemoeid heeft. En er zijn ook geen boze bibberbewoners die tegen de naamsverandering geprotesteerd hebben. Integendeel. De aan het plein wonende Argentijnen zijn stuk voor stuk trots dat ze aan het Diego Maradonaplein mogen wonen. In deze beslissing zien zij de hand van god.
Ik ben toe aan een spannend WK omdat het gewone leven verschrikkelijk saai is. Voorspelbaar en stroperig getut. Voorbeeld? Paar maanden geleden wist iedereen dat Femke de nieuwe burgemeester van Mokum zou worden. Er moest alleen nog een beetje formeel gekonkeld en gedraaid worden. En er moest gelekt. Dat hoort ook bij die procedure. Dus er werd formeel gekonkeld, gedraaid en gelekt. Heel spannend allemaal. En wie werd het? Heel verrassend: Femke, die nog niet zo lang geleden in haar boek expliciet zei dat ze nooit terug zou komen in de politiek om een burgemeestersketting om te hangen. En deze uitspraak was haar menens. Een vrouw een vrouw een woord een woord. Gelukkig dat dat boek behalve door meneer Halsema en Jesse verder door niemand gelezen is. We houden het dan ook lekker stil.
Zal er ook ooit een boek over onze tragische alzheimerpremier Rutte verschijnen? En komt daarin wat hij aan het eind van zijn carrière allemaal niet wist en waar hij in de Kamer steeds op terug moest komen omdat hij het toch bleek te weten? Zoals nu bij dat gesodemieter rond Shell en het maffiose dividendbelastingdrama. Angstaanjagend en tragisch dat een man van zijn leeftijd steeds moet toegeven dat hij ergens op terug moet komen. Misschien blijkt binnenkort dat de vrijgezel Rutte al jaren in Den Haag gewoon een vrouw en drie kinderen heeft, maar dat hij dat was vergeten. Goed dat we hem eraan herinneren. Hij geeft het ruiterlijk toe. Wat Halbe verzint, vergeet Mark.
Of ik de aanslag op De Telegraaf gepleegd heb? Nee, ik rij principieel nooit in een Audi. Niet om die sjoemeldiesel hoor, maar ik vind het een ordinair plofkrakerskarretje. Had wel graag de grap van Tommy Wieringa verzonnen. Al is het maar om de verontwaardiging op te wekken van al die sneue fatsoensrakkers die nu zogenaamd boos zijn op de schrijver, de lachende Twan en de applaudisserende burgemeesters. Wat een zeiksnorrengeneuzel. Het kleine grapje was vooral actueel en ging heel kort over iets waar geen druppel bloed bij gevloeid heeft. Ik zou al die verontwaardigde sneuneuzen willen aanraden om een avond te gaan stappen in een Amsterdamse kroeg waar aan de bar de actualiteit wel wat heftiger wordt doorgenomen. Natuurlijk is die aanslag verschrikkelijk en moet hij keihard veroordeeld worden, maar een gebbetje kan toch nog wel? Hoewel? Die Wieringa moet natuurlijk niet in mijn wijk gaan klussen. Nog even en ik word bestsellerauteur.