Rockcovers smoren energieke Foo Fighters show op Pinkpop

„We hebben wel tweehonderd nummers, en die gaan we vanavond allemaal spelen!” De eeuwig jonge Dave Grohl, frontman van rockband Foo Fighters, zei het nog zo bij het afsluiten van de zaterdag van Pinkpop. Maar na een heerlijk sterk eerste half uur, waarin de band uit Seattle kneiters speelt als ‘Run’, ‘All My Life’, ‘Learn to Fly’ en een prachtig opengewerkte versie van ‘Pretender’, stokt de Foo-machine. Bijna een uur spelen ze geen enkel eigen nummer.

Het begint met tien volle minuten aan plaagstootjes tussen Grohl en drummer Taylor Hawkins, die reageren op de noten die ze elkaar toespelen. Leuk hoor, maar lang. Dan volgt een gespierde drumsolo van Hawkins, terwijl zijn drumpodiumpje meters omhoog wordt gekrikt. Duurt - zoals alle drumsolo’s - ook te lang. De concentratie van het publiek is dan al behoorlijk vervlogen, maar het wordt erger: Grohl begint een voorstelrondje van de band en waar dat normaal een formaliteit is, duurt het vanavond eindeloos.

Kijk ook naar de fotoreportage die Andreas Terlaak maakte van Pinkpop 2018

Bij elk genoemd bandlid volgt namelijk meteen een coversong. Na melige versies van eerst Alice Cooper (‘Under My Wheels’), gezongen door gitarist Chris Shiflett, dan Queen (‘Under Pressure’) met Hawkins op zang en Grohl op drums, en een onzalige samensmelting van Lennon’s ‘Imagine’ en Van Halen’s ‘Jump’, zijn we bijna een uur verder. En dan moet er nog een bezoeker het podium op getrokken worden om een aubade aan te brengen en ook dat moet weer Heel. Lang. Duren.

Godzijdank hebben de Foo Fighters, die drie jaar geleden Pinkpop moesten afzeggen omdat Grohl na een val van het podium in Zweden zijn been had gebroken, genoeg sterke songs om het een beetje goed te maken. Het Pinkpoppubliek reageert tegen die tijd uitzinnig op de vrolijke klassieker ‘Monkey Wrench’, met z’n van de trap vallende riffje - alsof ze na een maand lopen door de woestijn eindelijk een glas water krijgen.

Meteoriet

Grohl is de hele avond al bijzonder slecht bij stem en moet regelmatig geholpen worden door Hawkins, maar zijn energie is zoals gebruikelijk onuitputtelijk en aanstekelijk. ‘Best of You’ is daarna een hoogtepunt van de dag, met een prachtige, warmbloedige gitaarsolo. Als de Foo’s gewoon hun heerlijke, vrolijke en dansbare nummers aan elkaar rijgen is het ook meteen weer genieten - dat hadden ze de hele avond moeten doen. Een meteoriet die achter het podium indrukwekkend fel opbrandt in de dampkring doet tegen het einde nog extra z’n best voor de avond. Hij ontlokt een collectief ‘oooooh’ aan het publiek.

Prima maar tandeloos

Het komt dus van ver, en dat gold voor de hele zaterdag. Er was veel rock voor op de radio: bands als The Script, Miss Montreal en Nothing but Thieves. Prima hoor, maar tandenloos. Ook Noel Gallagher met z’n koperblazende High Flying Birds bleef (net als zijn broer vorig jaar) vlak. Een scherp randje kon nog komen van A Perfect Circle, de band met Tool-zanger Maynard James Keenan, maar hun cerebrale, progressieve rock kwam niet echt het podium af, en ook rapper Sevn Alias was weinig verheffend voor een nauwelijks half gevulde tent met piepjong publiek.

De Likt ging er daarna wel vol in met een heerlijk pompende show, maar de vaart werd er totaal uitgehaald door een stuntje van 3FM - zanger Jordy Dijkshoorn kreeg live op de radio een tatoeage, maar het publiek in Landgraaf is niet live op de radio en krijgt er weinig van mee.

Nog een fladderend lichtpuntje

Vooraf was het al moeilijk voor te stellen dat de eerste avond met Pearl Jam overtroffen zou worden op Pinkpop. En dat gevoel overheerst een beetje na de tweede dag: er blijft niet zoveel op het programma over: het moet nu allemaal van Bruno Mars komen. Het festival heeft de timing daarmee tegen, het zou zo mooi zijn geweest als het beste voor het laatst was bewaard en Pearl Jam de boel kon afsluiten, maar de festivalmarkt is grillig.

Lees ook het verslag van vrijdag: Gloedvol optreden Pearl Jam op Pinkpop

Toch was er nog een fladderend lichtpuntje op zaterdag: Aurora. De Noorse zangeres stond al eens in de kleinere tent een paar jaar terug, en stond nu op het podium van de grote tent naast het hoofdpodium met haar waterheldere, hoge stem. Aurora in haar natuurkleurige bosjurk houdt qua uitstraling het midden tussen vogelmeisje Iep en Björk, en haar in echo gedrenkte sprookjespop zit ergens tussen die IJslandse zangeres en de betere Disney-soundtrack in. Gerust stopt ze haar verhaal tussen twee nummers om omstandig een haar uit d’r mond te vissen. Lichtzinnig maar zeer eigenzinnig, en tussen de voorspelbare rockkanonnen het soort unieke artiest dat Pinkpop overdag goed kon gebruiken.