Soepel

Over gepersonaliseerde advertenties dit: ik werd online steeds vaker geattendeerd op T-shirts die mijn houding kunnen corrigeren. Het kwam waarschijnlijk omdat ik een paar keer had gegoogeld op lagerugpijn. Op aan mij gestuurde foto’s zag ik twee versies van een man van middelbare leeftijd. Met en zonder corrigerend T-shirt: de een voorovergebogen met een somber gezicht, de ander: fier, rechtop en lachend. Later volgde nog een plaatje van dezelfde firma, van die man twintig lange jaren zonder corrigerend T-shirt verder. Ik herkende er een broer van mijn vader in, de altijd vrijgezel gebleven oom Frans die op het laatst zo krom was dat hij met zijn handen zijn voeten kon raken, iets wat hij toen hij jong was nooit had gekund.

Voor ik het wist had ik besteld.

Het T-shirt kwam in een glimmende envelop. Ik wurmde me er in alle eenzaamheid in. Toen het zat kon ik niet eens meer bukken, als ik dat probeerde veerde ik automatisch terug. In de spiegel zag ik een worst. Ik deed er een ander T-shirt over aan.

Ik liep de woonkamer in, echt soepel ging dat niet. Mijn loopje deed me aan Peter R. de Vries denken.

Ze zaten te eten.

‘En?”, vroeg ik aan mijn nietsvermoedende gezin. Geen reactie. „Zie je niets aan me?”

„Jawel”, zei ze, „je hebt twee T-shirts over elkaar aan. Het is dertig graden.”

„En verder?”

„Je moet rechtop staan.”

„Rechter dan dit gaat het niet”, zei ik naar waarheid.

Het werd een warme dag.

Ik bewoog me als een plank tussen de gewone mensen. Toen ik mijn kind naar de opvang bracht, kreeg ik haar niet op mijn schouders. Bij de bakker kon ik niet bij de mand met broodjes. Tijdens een interview liet ik mijn pen vallen. Ik moest de geïnterviewde vragen om het ding op te rapen.

Ik geloof dat dat de druppel was. In het toilet van café Dauphin probeerde ik me van mijn korset te ontdoen. Dat ging niet lukken zonder hulp.

Weer thuis knipte ik mezelf los met een schaar, ik hervond mijn oude vorm. Er werd aan me gevraagd hoe of ik me voelde.

„Soepel”, zei ik.

Over twintig jaar zal ik nog weleens denken aan deze dag.

Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.