Henk Reinink kon met iedereen door de bocht

Dinsdag 8 mei, Leusden, iets voor tien uur ’s ochtends. Een stoet van veertig lesauto’s rijdt stapvoets het terrein van begraafplaats Rusthof op. Ze parkeren aan weerszijden van de weg. Elke auto heeft een rode tulp op de motorkap en een rouwvlaggetje bij het portier. Om tien uur precies, als de witte lijkwagen arriveert, is het zo stil dat je de bladeren aan de bomen kunt horen ruisen. De rijinstructeurs staan naast hun auto’s. Niet allemaal kenden ze hun collega goed. Toch willen ze hem een laatste eer bewijzen.

Dinsdag 1 mei, Bussum, kwart over elf ’s ochtends. De trein toetert, maar er komt geen beweging in de donkerblauwe Renault Mégane die op de spoorwegovergang staat. Een jonge vrouw stapt uit en rent weg. De intercity kan niet meer stoppen. Een buurtbewoner belt 112. Iets voor twaalven meldt de politie Gooi en Vechtstreek via Twitter dat de tweede persoon die in de auto zat, is overleden.

Henk Reinink was 66, maar niet van plan met pensioen te gaan. Nog twee jaar mocht hij lesgeven, dan verliep zijn licentie. Die tijd wilde hij volmaken. Werk was er genoeg, vertelt zijn vrouw Carla Reinink-Bilardie. „Henk kon geen nee zeggen, hij voelde zich altijd vereerd als er een nieuwe leerling kwam die speciaal naar hem vroeg.” Dag en nacht was hij bereikbaar. „Ping, hoorde ik dan als hij ’s avonds op de bank zat. Kreeg-ie weer een appje, en ging hij naar boven. ‘Even in de agenda kijken.’”

Henk kon geen nee zeggen, hij voelde zich altijd vereerd als er een nieuwe leerling kwam die speciaal naar hem vroeg

Ze ontmoetten elkaar tijdens een vakantie aan het Gardameer. Hij was 20, zij 16. Hij kwam uit Groningen, zij uit Amersfoort. Ze vonden elkaar meteen leuk. Na een paar jaar schrijven en heen en weer reizen werd Reinink tijdens zijn dienstplicht op een kazerne in de buurt geplaatst. Ze trouwden in 1976, kregen twee zoons.

Ondanks dat hij met Carla en de kinderen jarenlang in het Gooi en Amersfoort woonde, bleef Henk een man van de koude grond, vertelt zijn vriend Adri Visser. „Een echte Groninger. Nuchter. Een tikkeltje introvert, maar sociaal.” Als Visser met zijn vader, broers en wat vrienden de Waddenzee op ging om te vissen, een jaarlijks tripje, wilde Henk altijd mee. „Het vissen interesseerde hem totaal niet. Hij deed vaak niet eens aas aan zijn hengel, zat meer in de kombuis dan aan dek. Het ging hem om het samenzijn. Kopje koffie, balletje gehakt. En met iedereen een praatje maken.”

Voor hij rijlessen ging geven, was Reinink actief in de financiële dienstverlening. Eerst bij de Rabobank als accountmanager, later bij de Dealer Financiering Maatschappij van autobedrijf Pon. Na een mislukt avontuur met een eigen zaak kwam hij in de ww terecht. „Dat vond hij vreselijk”, vertelt zijn vrouw Carla. Toen hij in de krant een advertentie zag voor een opleiding tot rijleraar – met baangarantie – was hij direct enthousiast. „Geld verdienen en targets halen was eigenlijk niets voor hem, daarvoor was Henk veel te sociaal en mensgericht. En hij hield van autorijden.”

Het vissen interesseerde hem totaal niet. Hij deed vaak niet eens aas aan zijn hengel

Reinink ging als franchiser aan de slag bij Jan Ter Beek, een grote rijschool in Bussum. „Zijn kracht was dat hij het oprecht fijn vond met mensen om te gaan, ze iets bij te brengen”, zegt collega-instructeur Chris van de Poel. „En hij verloor nooit zijn geduld, al moest hij honderd keer iets uitleggen. Als iets niet lukte op de ene manier, zei hij: probeer het nu eens zo.”

Tijdens de crisis begon Reinink, noodgedwongen, voor zichzelf. Moest hij eerst nog advertenties zetten en stunten met gratis proeflessen om leerlingen te werven, na een tijdje begon het te lopen. Zo goed zelfs, dat er bij Rijschool Henk Reinink tienurige werkdagen werden gedraaid. Het was een kwestie van mond-tot-mondreclame. Heel het Gooi wilde lessen bij Henk. Van de Poel: „Hij leek met iedereen door de bocht te kunnen. Collega’s hoorde je weleens mopperen over een lastige leerling, maar Henk had nooit een kwaad woord.”

De Facebookpagina van de rijschool toont een lange reeks foto’s van jonge mensen die lachend poseren naast zijn lesauto. Wanneer zijn leerlingen slaagden, zeggen de mensen die Reinink goed kenden, was hij vaak nog blijer dan zijzelf. De laatste weken hebben de vrolijke foto’s plaatsgemaakt voor condoleances en uitingen van medeleven. Carla Reinink-Bilardie werd na het ongeluk met kaarten overspoeld. „Van Henk mocht ik altijd even langs het huis van mijn oma rijden”, laat een leerling weten. Een ander schrijft: „Als ik de snelweg oprijd, denk ik nog steeds aan wat Henk dan zei: ‘Nu een dot gas, Frits!’”

Wat er precies is misgegaan die dinsdag op de spoorwegovergang in Bussum, zal waarschijnlijk nooit duidelijk worden. De motor zou zijn afgeslagen, collega’s denken aan een probleem met het start-stopsysteem. Volgens instructeur Chris van de Poel was Henk op die fatale dag gewoon typisch Henk. Hij wilde proberen de zaak op te lossen.