De werkelijkheid, maar dan iets aangepast

Ouders met baby’s met het downsyndroom, autisme, dementie, leven na kanker – het zijn niet de makkelijkste onderwerpen uit het leven die fotografe Annabel Oosteweeghel met haar camera in beeld brengt. „Ik vind het belangrijk om series te maken die maatschappelijk betrokken zijn”, zegt ze. „Ik kijk om me heen wat er speelt en probeer daar iets moois mee te doen.”

Oosteweeghel werkt veel in opdracht voor kranten, tijdschriften, bedrijven en reclamebureaus. Met haar vrije werk begon ze eigenlijk pas echt acht jaar geleden, toen ze van Amsterdam naar Noordwijk verhuisde. Ze ontdekte daar een paar leegstaande bungalows uit de jaren 60, die heel erg tot haar verbeelding spraken. „Ooit hadden daar mensen gewoond. Maar wat voor mensen? En wat was daar gebeurd?”

Oudere generatie

Zo ontstond haar fotoboek annex expositie ‘Oblivious’, met twee geënsceneerde beeldverhalen over het leven van oudere mensen, in het decor van de jaren 60, gebaseerd op ware gebeurtenissen. De oudere generatie, het is een regelmatig terugkerend thema in het werk van de fotografe. „Het intrigeert mij, juist ook omdat de hele maatschappij zo hysterisch is gericht op jong en perfect en mooi. Ik wil laten zien dat oudere mensen ook heel mooi, interessant en fotogeniek zijn.”

Via ‘Oblivious’ kwam ze op het idee voor ‘Old Love’, een serie over oudere mensen en erotiek. „Jongeren en seksualiteit, dat vinden we heel normaal. Maar oudere vrouwen worden al snel als oma’s gezien en niet als een actief, sensueel persoon. Dat beeld zijn we niet gewend. Het is een taboe. Maar ook veel ouderen zitten nog vol passie.” Ze ontving erg veel positieve reacties op haar serie. „‘Dit is zo herkenbaar’, schreven ze. ‘Dit is míjn leven wat je hebt gefotografeerd.’”

Filmstills

Oosteweeghel studeerde audiovisuele vormgeving en maakte gedurende haar opleiding meerdere films. Dat is te merken aan haar foto’s, die vaak veel weg hebben van filmstills. „Ik was gewend om scenario’s te schrijven, te produceren, met een crew te werken. Het is fijn om te merken dat dat ook kan met fotografie.” Vaak zet ze taferelen in scène en werkt ze met modellen. „Op die manier kan je sturen wat je in je hoofd hebt. Het is mijn visie op de persoon of situatie die ik fotografeer. Ik weet het: ik zal de World Press Photo er niet mee winnen. Maar ik ben geen nieuwsfotograaf; ik vertel verhalen, dat is al eeuwenoud.”

Gewoon báf, eropaf

Maar toch, wanneer ze voor de krant op pad gaat, is ze wel degelijk gebonden aan de realiteit. „Ja, dan moet je in een paar beelden een sterk verhaal maken. Zonder styling, zonder modellen. Gewoon báf, eropaf.” Zo fotografeerde ze voor NRC onder meer vrouwen met autisme. „Spannend, want je komt bij een persoon die je niet kent en je moet het doen met wat je daar aantreft.” Toch probeert ze ook dan de situatie een beetje naar haar hand te zetten. „Je kan zo iemand zielig op een stoel in de woonkamer fotograferen. Maar tijdens het praten merk je al: deze mensen zijn heel krachtig. Dan moet je ze dus ook zo in beeld brengen. En wel zo dat het intrigeert om naar te kijken.”

Het is Oosteweeghels manier om het leven vast te leggen. „Ik fotografeer de werkelijkheid, maar dan iets aangepast. Niet dramatisch, maar met schoonheid en kracht. Het uiteindelijke beeld is daardoor sterker dan de realiteit. Zo kan je soms ook de moeilijkste onderwerpen uit het leven verdraagzaam maken om naar te kijken. Als dat lukt heb je echt iets bijzonders gemaakt.”

U kunt uw foto’s met het thema ‘Leven’ inzenden tot vrijdag 29 juni 17.00 uur via foto.nrc.nl.