Zo krankzinnig zagen we Jeanne niet eerder

Headbangende nonnen, een rappende herder, heiligen die als bidplaatjes tussen de bomen zweven. En een Jeanne d’Arc die, toen ze nog niet de maagd van Orléans was, radslagen draait in het zand van de Noord-Franse Opaalkust en God in de hemelen doordringend aankijkt als ze in een variant op het ‘Onze Vader’ zingt dat het koninkrijk op aarde voorlopig nog wel niet zal aanbreken.

Niet in het Frankrijk van 1425 althans, waar de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk woedt en waar zij na een visioen de opdracht krijgt het land te bevrijden van de Engelsen. Krankzinniger dan Jeannette. L’enfance de Jeanne d’Arc zul je dat verhaal niet snel verteld zien. Het beetje historische achtergrond is wel handig bij de opwindende en ontregelende metalmusical die Bruno Dumont maakte over de jeugdjaren van de Franse heilig verklaarde heldin. Want het gaat hem niet om een historische reconstructie maar om een radicale en bizarre evocatie van de mythe Jeanne d’Arc.

Jeannette. L’enfance de Jeanne d’Arc volgt haar in haar jeugdjaren, van haar eerste visioen tot het moment dat ze besluit naar Orléans te gaan. In plaats van een dramatisch verhaal vertelt de film die geschiedenis in een aantal rocknummers; dolzinnige staties op de muziek van metalband Igorrr. De film staat dicht bij de traditie van het Europese lekenspel: door amateurs gespeelde stichtelijke of op sociale hervorming gerichte toneelstukken waarin het uitdrukken en het beleven van een bepaald idee belangrijker is dan esthetische of vakmatige perfectie. Je zou kunnen zeggen dat al Dumonts films daar schatplichtig aan zijn; met zijn vaak omstreden casting van amateurs of mensen met een beperking. Maar ook door zijn doorlopende onderzoek naar de vraag wat alledaagse heiligheid is in een onttoverde wereld.

Wie gewend is aan het realisme en de regels voor goed acteren zoals die door Hollywood worden gepropageerd, moet even die conditionering van zich afschudden. Dit is een film die je weer doet realiseren hoe belangrijk het is om af en toe een film te zien die niet aan alle keurige verwachtingspatronen voldoet, maar die je wel totaal bij de kladden grijpt, als je je eraan overgeeft.