Verwarrende vragen bij ijzersterke komedie

De dinertafel in het sjieke restaurant verandert gaandeweg in een slagveld. Twee gasten schuiven aan, collega’s die zich ontpoppen tot elkaars aartsvijanden. De komedie Een man een man van Kees Prins en Roel Bloemen is een My dinner with André in het kwadraat: gemeen, wrang, humoristisch. Het theater heeft iets met diners: dezelfde Prins bewerkte en regisseerde Het diner van Jiskefet-collega Herman Koch voor toneel (2012). Het gegeven is eenvoudig: Pierre Bokma als Burghardt gaat even naar de wc en is bij terugkeer het gespreksonderwerp van vlak ervoor vergeten. Kees Prins in de rol van Van Wees tart en treitert hem met zijn vergeetachtigheid. Ondertussen misdraagt Van Wees zich jegens de serveerster, een betekenisvolle rol van Randy Fokke.

Vooral het begin van de komedie is ijzersterk: Bokma vertolkt subliem de verwarring van de vergeetachtige man en zoekt vergeefs houvast bij zijn zwarte brilmontuur. Dat wakkert het valse misnoegen van Prins juist aan.

Tussen de gangen door maken de acteurs een wervelende dans, en daarna lijken de rollen omgekeerd. Verliezer Bokma wordt winnaar Bokma. Toch is Een man een man als tekst niet perfect: halverwege komen te veel nieuwe elementen aan de orde, vooral over collega’s. De paranoïde Prins, die ontslag vreest, maakt de oude vriendschap kapot. Dat geeft een onverwacht tragische wending aan de komedie, zelfs met fatale afloop. Maar zorgt ook voor verwarring. Wat is er precies gaande? Heeft de een de ander verraden? Die vragen blijven op lastige manier in je hoofd rondzoemen. Gelukkig maken de sardonische Prins, de geëmotioneerde Bokma en de ingetogen-geheimzinnige Fokke veel goed. Ze variëren met overgave tussen absurd en bijtend, tussen vrolijk en vilein.