De roep van een dorstige plant

Van zeven uitvindingen hoopte columnist Renske de Greef dat ze in 2018 nu eindelijk gedaan zouden worden. Ze droomde onder meer van een dierenvertaalmachine en een kaasverpakking die niet magisch krimpt na het openen. En als laatste: ‘Een apparaat dat de vochtigheid van de potgrond meet en dit vertaalt naar een mensenstem, zodat planten zelf kunnen aangeven of ze dorst hebben of juist verzuipen’.

‘Maar dat is toch hartstikke makkelijk?’, dacht Rolf Hut toen hij De Greefs laatste wens las. Hut is onderzoeker bij de TU Delft en werkt aan sensoren voor het milieu, gemaakt van huis-tuin-en-keuken-apparatuur.

Grondvochtigheidssensoren bestaan al lang. Normaal gesproken doen die hun werk in stilte. Aan Hut dus de taak om zo’n sensor aan de praat te krijgen. Aan de keukentafel maakte hij in tien minuten een prototype. Hij gebruikte kant-en-klare onderdelen die hij „alleen nog even aan elkaar hoefde te klikken”.

Johnny Cash

Hij koos ervoor de planten te laten zingen, in plaats van te laten praten. In een filmpje demonstreert Hut de sensor. Steekt hij deze in droge grond, dan klinkt Johnny Cash uit een luidspreker: „All day I faced a barren waste, without the taste of water”. Een beetje water erbij, en het wordt stil. Tot de grond té nat wordt. Dan zingt Cash: „How high is the water momma? Two feet high and rising.”

Met de zingende plant probeert Hut te laten zien dat wat ingewikkeld klinkt, dat soms helemaal niet is. Hut: „Ik ben geen elektrotechnicus en ook geen programmeur. Maar met bestaande onderdelen en code die op internet te vinden is, kan iedereen dit maken.”

Hut wijdde er een column aan in vakblad De Ingenieur. Daarin schrijft hij: „Ik vind het deel van onze verantwoordelijkheid als ingenieurs om te laten zien wat er allemaal mogelijk is met de nieuwste wetenschap en techniek.”

Telefonisch legt hij uit dat het voor iemand die niet technisch onderlegd is, vaak moeilijk is om te bedenken of iets heel makkelijk te maken is, zoals de pratende plant, of juist bijna onmogelijk.

Aan de meeste andere ideeën uit de stripcolumn wil Hut zich dan ook niet wagen. „Een dierenvertaalmachine, dat is echt toekomstmuziek. Maar een flexibel kerstlampjessnoer dat zichzelf oprolt, dat moet misschien nog wel lukken. Ik ga binnenkort bij de kringloopwinkel op zoek naar een oude stofzuiger.”