Jonge dansers werken samen met oude rotten in nieuwe dans

In Sum Thoughts werken de jonge dansers van NDT2 samen met oude rotten en een nieuwkomer aan nieuw werk. Goed voor hun ontwikkeling, al zijn de resultaten wisselend, en blijkt nieuw niet per se beter.

Het nieuwe Subtle Dust toont niet zozeer een evolutie van de stijl van Paul Lightfoot en Sol León. Eerder lijkt het een etude voor de dansers, voor toekomstige exploraties in het universum van het choreografenduo. Allerlei bekende elementen uit (oudere) choreografieën voor NDT1 zijn present: de tegenstelling wit/zwart, sterke man/tere vrouw, toneelbeeld met verdwijnmogelijkheden, een weerbarstige nar en, onvermijdelijk bijna, de figuur in de lange zwarte jas; het ‘memento mori-mannetje’. Ook de bewegingstaal, met naar binnen draaiende knieën en ondulerende torso’s, suggestieve gebaren en grimassen en plotse freezes zijn uit te tekenen.

Weinig verrassend dus, maar uitstekend uitgevoerd.

Puntje van de stoel

Mutual comfort (2015) van Edward Clug brengt de kijker wel, opnieuw, naar het puntje van zijn stoel. Dankzij de vier dansers (met name Fay van Baar en de prachtig vloeiend bewegende Aya Misaki) en vooral dankzij de koele, helder belijnde stijl waarin subtiel golvende lichamen als het ware even lijken na te denken voor ze verder gaan. Een uitstekende balans tussen complexiteit en helderheid typeert ook Short Cut (1999) van Hans van Manen. Bedrieglijk eenvoudig ogen de drie melancholische duetten, met Donnie Duncan Jr. als krachtige partner (van onder anderen opnieuw een sterke Van Baar) , maar wát sluit de choreografie magisch om de muziek van Jacob ter Veldhuis.

Vinylstroken en lichtpeertjes

Duister en ondoordringbaar is A Hefty Flood van voormalig NDT-danseres Marina Mascarell. In haar eerste choreografie voor de groep blijven de dansers meestentijds verborgen onder vinylstroken, alsof zij zijn verzwolgen door een vloedgolf. Nu en dan duikt iemand op die door het water wordt gedragen, soms wordt een ander door collega’s bijgelicht met lichtpeertjes. Oogt experimenteel, en toch al zó vaak gezien. Maar Mascarell heeft als free lancer interessant werk gemaakt en verdient een herkansing.