Docente gijzelt klas: ‘Bloedlink’ is hard maar hoopgevend toneel

Daar staat ze dan, het pistool nog nasmeulend in haar hand. Nadat een getergde maatschappijleerdocent (een mooie, paniekerig-ingetogen rol van Samora Bergtop) tijdens een opstootje in haar klas een vuurwapen vindt besluit ze haar leerlingen ermee te gijzelen, zodat ze eindelijk eens echt tot hen door kan dringen. In Bloedlink van Ntjong en DOX is het de aanleiding voor een maatschappelijke discussie in microkosmos, waar gesprekken over identiteit, vooroordelen en uitsluiting elkaar in rap tempo afwisselen.

Regisseur Casper Vandenputte baseerde zich op het stuk Verrücktes Blut van de Duits-Turkse auteur Nurkan Erpulat, maar liet eigenlijk alleen de premisse intact; samen met zijn spelers schreef hij nieuwe, brandend actuele monologen, die op prikkelende wijze tegen elkaar inwerken.

Minderwaardige wezens?

Als toeschouwer word je steeds heen en weer geslingerd omdat je aan de ene kant kan meeleven met de Marokkaanse jongen die zich erover beklaagt steeds voor crimineel of terrorist te worden aangezien, en aan de andere kant zijn witte ex-vriendin gelijk moet geven dat dat nog geen reden is om vrouwen als minderwaardige wezens te behandelen.

Het sterke aan Bloedlink is hoe hoopgevend de voorstelling is. Hoewel de jonge personages vaak hard tegen elkaar ingaan, lopen ze niet weg van de situatie en gaan ze de confrontatie met de anderen niet uit de weg.

Zo zet het stuk de leerlingen tegenover de docent, die symbool staat voor de heersende macht, die haar normerende geweldsmonopolie hanteert om de samenleving zogenaamd intact te houden. Bloedlink laat echter vlijmscherp zien dat die samenleving een stuk zelfredzamer is dan de angstige vertegenwoordigers van de status-quo menen: als we ons maar een beetje kwetsbaar opstellen, een beetje ruimte maken voor de positie van de ander, is er helemaal niets mis met een maatschappij vol verschillen.