Zuid-Italië blijkt even hard als Burkina Faso

Regisseur Jonas Carpignano leerde familie Amato kennen tijdens het draaien van zijn bejubelde, maar onderbelicht gebleven debuut Mediterranea (2015), een vluchtelingendrama over twee vrienden uit Burkina Faso die in Zuid-Italië worden geconfronteerd met een wereld die nauwelijks minder hard is dan die ze thuis achterlieten. In A Ciambra zien we een van hen terug, gesetteld, overgegeven aan de situatie. Maar een vervolg is deze mix tussen de documentaire stijl van het neorealisme en een fictief verhaal over de vier generaties van Roma-familie Amato niet.

We zoomen in op puber Pio, die als zijn vader en oudste broer in de gevangenis belanden hun criminele handeltjes moet overnemen. Het is een nietsontziende volwassenwording van een jongen die, net zoals zijn schare jongere broertjes, zusjes en neefjes en nichtjes toch al nooit een kind kon zijn. De film wordt nooit sentimenteel. Nooit verontwaardigd. Hij registreert met grote precisie en kent diepe ontroering op het moment dat hij namen geeft aan leden van een volk dat in de geschiedenis al te vaak hun naam is ontnomen.