Und jetzt kommen die Kamele! Op een zijperron van het station Apeldoorn sjokken twee van die rugbultbeesten rond. Als lokkertje voor de blauwe treinwagon die is te bezichtigen. Ooit in 1954 als inspectievoertuig voor de NS-directie gebouwd, daarna verbouwd tot luxe vipwagon. Popgroep Queen reed er ooit in. Met vrij uitzicht op de sporen, want de bestuurscabines zitten op het dak, vandaar de bijnaam: de Kameel.
En hij is te koop. Dat wil zeggen: je kunt voor Serious Request bieden om hier een ‘uniek privéfeestje’ te houden voor 25 personen. Inclusief drank. „Beeld je dat unieke uitzicht op de spoorbaan eens in terwijl je staat te borrelen.”
O, en wat moet het héérlijk zijn om dan hier, tussen dit glimmend gepolitoerde hout, te denken aan die oorlogskindertjes uit Nigeria of Nepal. Charity creates a multitude of sins, wist Oscar Wilde.
Het openingsbod is al overboden naar 500 euro in de tijd dat ik rondkijk in de keukentjes en de viplounges. Raar idee wel, dat de gelukkige die hier straks zijn ritje maakt iemand is die achteloos wat bullshit money kan stukslaan, glunderend van de eigen gulheid.
De stand nu: 550 euro. Als de NS lootjes verkocht had, dan kon ook een ventje van 10 zomaar kans maken al z’n vriendjes uit te nodigen voor een ritje. Nu wil je niet weten wat voor types er bieden.
Op weg naar het glazen huis passeer ik allerlei scholierengroepjes met 3FM-kerstmutsjes. Ze verkopen zelfgebakken broodjes, drankjes, oude spullen. De kadaverdiscipline van de liefdadigheid wordt ze al jong bijgebracht.
Die van mij kwamen thuis met pakketjes kerstkaarten, gedrukt van zelfgemaakte tekeningen. Voor 6,95 euro per set te verpatsen aan bereidwillige tantes en buurvrouwen. „Voor kinderen die het wat minder hebben.” Ach gut, en wélke dan precies? Dat bepaalt de leerlingenraad pas achteraf. Het goede doel doet er niet echt toe. Hoofdzaak is dat ze hartverwarmend bezig zijn. Net als de NS met zijn Kameel. Net als de totale middenstand van Apeldoorn, dat in een gigantische festivalsfeer is gedompeld. Nieuwste bod: 3.000 euro. Dat belooft champagne aan boord. In een gouden koelemmer.
Wat onze doelmatige wereld mist is de onberekende geste: het belangeloze gebaar, de daad met ongewis effect. Het is bomvol en feest rond het glazen huis. Gisteren zong hier iemand in een kamelenpak een carnavalslied: „Ik zit op een kaméél…!” Daarachter de foto van het zwarte jongetje met de foto van zijn ouders in zijn handen. „Breng ze weer samen,” luidt de opgave. Maar sommige beelden zijn steeds lastiger te rijmen.