Arno Schuitemaker is een bijzondere dansmaker. Choreografen met een interesse in neurowetenschappen, zoals Schuitemaker, zijn geen uitzondering, maar slechts weinigen voltooiden een studie ruimtevaarttechnologie voor zij zich fulltime aan de dans wijden.
Is dit belangrijk om te weten? Zijn werk is immers overwegend abstract, zonder concrete verwijzingen naar die achtergrond, dus wat doet het ertoe. Maar zijn leven vóór de dans verklaart misschien wel de bezeten precisie waarmee Schuitemaker zijn voorstellingen in elkaar sleutelt. Ook het nieuwe If you could see me now, sluitstuk van zijn trilogie van choreografieën voor drie dansers (in 2015 en 2016 verschenen While we strive en I will wait for you) wekt de indruk dat Schuitemaker zijn nieuwe studieobject heeft benaderd als een soort enorme mengtafel, een eindeloze hoeveelheid variabelen waarmee subtiel kan worden geschoven, en die in relatie tot elkaar steeds andere uitkomsten opleveren.
Lichaam, licht, ruimte, verplaatsing, richting, configuratie, geluid, snelheid, ritme, intensiteit, amplitude, synchroniciteit, repetitie, variatie, dynamiek, duisternis: met een onafgebroken bewegingsstroom vestigen Revé Terborg, Stein Fluijt en Johannes Lind de aandacht geleidelijk op telkens een ander aspect van hun optreden. Net als de kostumering oogt dat bedrieglijk spontaan en nonchalant, alsof ze zich op een gemiddeld dance-evenement staan uit te leven. Menselijke eilandjes in de massa, alleen maar ook samen – onvermijdelijk roept hun dans ook diverse interpretaties op.
Voor iemand die zich niet in de choreografie laat mee zuigen of de concentratie niet kan opbrengen, zou If you could see me now misschien als wat willekeurig geswing kunnen overkomen. Dramaturg Guy Cools had misschien ook iets eerder op een afronding kunnen aandringen. Maar voor de liefhebber, en die heeft Schuitemaker ook buiten Nederland, is dit weer een schitterend werk, met transformaties die soms eerder voelbaar dan direct aanwijsbaar zijn, zo subtiel is het verloop.