Vol ontzag voor de enorme gezinnen in ‘Een huis vol’

Hier heb ik geen verstand van. Als kind was ik domweg gelukkig in een tweepersoonshuishouden, tegenwoordig maak ik deel uit van een gezin van vier. Mijn huisgenoten zijn geweldige mensen, maar ze zijn met best veel, vind ik. Soms praten ze door elkaar heen.

Ik kijk dus met een mengeling van verbijstering en bewondering naar het nieuwe seizoen van Een huis vol, de docusoap waarmee twee weken het gat van De wereld draait door wordt gevuld. Neem van mij aan: DWDD is pure meditatietelevisie vergeleken met wat er voorvalt in deze megagezinnen. De Adema’s kregen na twee dochters onverwacht een vierling, de Buddenbrucks zitten op negen en hebben de tiende op komst en de alleenstaande vader Jay Lopez probeert vijf jonge kinderen in het gareel te houden.

In de eerste aflevering zagen we Jay om zes uur (of was het vijf uur?) door zijn huis dwalen, slaapdronken iets mompelen over brood uit de vriezer halen, een kind wakker maken, brood pakken, iets zeggen en ja hoor, daar viel er al een boterham op de grond. Zo ging het voort tot alle vijf kinderen veilig naar school en opvang waren Jay vrolijk zwaaiend naar zijn werk vertrok. Zijn vrouw is anderhalf jaar geleden vertrokken.

Wat een man, die Jay. Hij is de Antilliaanse reïncarnatie van Annie M.G. Schmidts legendarische vader Stamper. Ik vermoed dat er zich dagelijks tientallen vrouwen (en wellicht een handvol mannen) bij KRO-NCRV melden om zich aan te bieden als nieuwe levensgezel van Jay.

In de uitzending van dinsdag reed hij met de kinderen en zijn ouders vanuit Rotterdam helemaal naar het Dolfinarium. Dat leek leuk, maar het was een eind en Jay’s jongste dochter gooide haar kauwgum tussen de rug van haar vader en de bestuurdersstoel. „Dankzij koelbloedig optreden van opa Tony wordt een kauwgomramp voorkomen”, meldde de voice-over met respectvolle overdrijving. Ik zag opa Tony vooral geïnteresseerd (en van veilige afstand) toekijken bij de prestaties van zijn zoon.

Die voice-over lijkt soms wat van zijn eigen (en onze) paniek te projecteren op de superouders. Hij zegt dingen als „Alex is een zenuwinzinking nabij” als een vader van zes kalm bezig is met de bedjes van zijn vierling. De ouders in Een huis vol zijn nooit boos of ongeduldig – al kunnen we niet uitsluiten dat er een hier en daar iets buiten de uitzending gehouden is.

Nummer 10 staat voor de deur

Bovenmenselijk was de kalmte van de ouders in het Limburgse gezin Buddenbruck. Rob en Thaila wilden eigenlijk stoppen bij zes, maar nu staat de geboorte van nummer tien voor de deur. Zeven jongens, ook nog. Vraag van de verloskundige: „Hebben jullie ook hulp van de oudsten?” Antwoord: „Nee, bijna niet.” Ik zal niet heel opvoedkundig doen tegen de tieners Buddenbruck, maar jongens… hebben jullie geen eergevoel?

Bij de Buddenbrucks werd Een huis vol dinsdag dramatisch. Kort voor de bevalling moest Thalia in het ziekenhuis worden opgenomen met zwangerschapsvergiftiging (geen zorgen, we weten uit de interviews al dat het goed afloopt). De gevolgen: „Thuis reageren de Buddenbruck-jongens als altijd de spanning op elkaar af.” Inderdaad: in alle beelden uit dit huishouden wordt er gestoeid, getuimeld, gelachen, gehuild, geroepen, gesprongen en gevallen.

Ik zal er de komende twee weken met diep ontzag naar kijken, terwijl ik stilletjes blij ben dat ik deze 20 (bijna 21) televisiekinderen ook weer uit kan zetten - en dan thuis mijn zegeningen kan tellen.