Vertederende ode aan filmmaken

The Disaster Artist lijkt niet meteen een goede film. Lieve hemel! Die sloomheid, dat matte acteren. Maar wie bekend is met het verhaal van The Room, de slechtste film allertijden, nog slechter dan de films van de door Tim Burton vereeuwigde Ed Wood, snapt al snel dat dat maar schijn is. En anders zetten de Hollywoodprominenten die aan het begin van de film worden geïnterviewd je wel op het spoor. Dit is een film over film, en niet zomaar een film, maar eentje die na z’n première in 2003 nooit meer uit het blik was gekomen, als deze „Citizen Kane van de slechte film” niet als cultfilm was herontdekt.

Een kolfje naar de hand van acteur/regisseur James Franco, die de hoofdrol van de mysterieuze Tommy Wiseau op zich neemt die in de jaren negentig met de jonge aspirant-acteur Greg Sestero (op wiens memoires de film is gebaseerd; gespeeld door James’ jongere broer Dave) naar Los Angeles trekt om een semi-autobiografische film te maken.

Lees ook: waarom James Franco een remake maakte van de slechtste film aller tijden

Het resultaat: een romantisch softcoredrama. Een slechte film namaken in de stijl van die slechte film lijkt een ‘double whammy’ zoals dat in filmtermen heet, maar het pakt goed uit. Hilarisch en ontroerend zelfs. Een vertederende ode aan filmmaken en vriendschap waardoor je begrijpt waarom mensen het maar blijven proberen: naar de sterren reiken.