Roeren in de thee met een rondslingerende dino

Huisvrouw zijn blijkt moeilijker dan gedacht: Wil ze de gordijnen wassen, staat er geen wasvoorschrift op. En als die gordijnen eenmaal in de wasmachine zitten, blijkt er alleen meer werk te zijn ontstaan, want nu zie je dat de ramen smerig zijn. De ontslagen journalist Marjolein (Jelka van Houten) wil het wel: huisvrouw en fulltime moeder worden. Maar met drie recalcitrante kinderen en een weinig behulpzame echtgenoot is het moeilijk om de concurrentie aan te gaan met die perfecte schoolpleinmoeders.

Huisvrouwen bestaan niet, een verfilming van het toneelstuk Huisvrouwmonologen van Sylvia Witteman, is geestig. Zelfs geestiger dan de originele toneeltekst. Maar misschien is iedere tekst wel grappig als hij wordt uitgesproken terwijl er honing door een kopje thee wordt geroerd met een rondslingerende dino, zoals in deze komedie van Aniëlle Webster wel eens gebeurt. De drie centrale dames in de film zijn wat minder braaf en extremer dan Sophie in Soof, die andere filmmoeder gebaseerd op Wittemans teksten, maar nog net geen Bridget Jonestypes die blauwe soep serveren. Net doordat het nog behoorlijk herkenbaar is, is Huisvrouwen bestaan niet leuk.

Ook Marjoleins zus, Gijsje, een dertiger met een extreme kinderwens én smetvrees wordt door Eva van de Wijdeven zowel met humor als treffend neergezet. Alles staat in het teken van zwanger worden, maar als er in bed wordt gedoken, dan liefst wel met een handdoekje op de pas gewassen lakens.

De twee zussen zijn genoodzaakt om regelmatig samen te komen en te overleggen met hun losbandige moeder Loes (Loes Luca). De bank dreigt beslag te leggen op het familiehuis van deze levensgenietster. De enige redding lijkt de smak geld die Gijsje kan verdienen als ze een geslaagde reclamecampagne bedenkt voor een schoonmaakmerk dat huisvrouwen wil overtuigen.

Grote troef is de dynamiek tussen de drie hoofdrolspeelsters. Er wordt tussen de over the top-momenten een oprecht aanvoelende familieband opgeroepen, waarin er plaats is voor enige wrok – over de levensstijl van een ouder waar je als kind niet veel over te zeggen hebt – maar deze woede onvoorwaardelijke loyaliteit niet in de weg staat. Zonder dat daar al te veel mierzoete gesprekken over moeten worden gevoerd. Voeg daar een fijne soundtrack en een aantal oneliners aan toe zoals „Het leven is een vuilniszak, er kan altijd nog wel wat bij” en je krijgt een traditionele, maar zeer onderhoudende komedie.