Een conformistische, pacifistische stier

Stiertje Ferdinand houdt niet van vechten. Liever bekommert hij zich om een eenzaam bloemetje dat hij liefdevol water geeft en waar hij verlekkerd aan ruikt. De andere stieren op de Spaanse ranch Casa del Toro, allemaal ruige macho’s, vinden Ferdinand een vreemde snuiter. Maar, zoals iemand tegen Ferdinand zegt, „raar is het nieuwe normaal”.

Als zijn vader niet meer terugkomt van het stierenvechten, vlucht Ferdinand. Hij komt terecht bij een lief meisje en haar vader, een bloemkweker. Hier kan hij gewoon zichzelf zijn en elke dag gelukzalig in de bloemenweide rondrennen. Die situatie verandert als de volwassen Ferdinand gevangen wordt en teruggaat naar de stierenfokkerij.

Wordt de pacifistische stier uitverkoren om het op te nemen tegen de beroemde torero El Primero?

Ferdinand is een animatiefilm uit de stal van Blue Sky Studios, het bekendst van de Ice Age-films. Met die franchise onderscheidde de studio zich van zijn concurrenten, vooral door meer nadruk op absurdisme en visuele slapstick. Met Ferdinand conformeren ze zich aan de competitie, en dat is jammer. De ‘wees jezelf’-boodschap zou zo in een Disney- of Pixarfilm passen. Ook zitten er meer gladde popliedjes in dan gewenst. Onnodig, want de muziek van John Powell, met flamencogitaar en andere Spaanse folklore, is fraai en tijdloos.

Gelukkig zitten er een paar geïnspireerde sequenties in, zoals de ‘olifant in een porseleinkast’-scène, met de uit de kluiten gewassen Ferdinand in een porseleinwinkel. Ook de danscompetitie tussen de hoekige stoere stieren en de naburige sierlijke lippizaner-paarden is erg leuk.