Beschaafde bariton met goed gevoel voor commercie

Het was allang stil rond Gert Timmerman. De man die in de jaren zestig de populairste zanger in de suikerzoete sector was, liet zelden meer iets van zich horen sinds zijn zingende Hermien in 1999 bij hem wegging. Hooguit trad hij incidenteel nog op tijdens manifestaties van de gebedsgenezer David Maasbach. Maar allengs maakte doofheid hem het zingen onmogelijk.

Gert Timmerman is zaterdag overleden aan alvleesklierkanker. Hij was 82 jaar.

Al op jeugdige leeftijd raakte de in Oldenzaal geboren Timmerman aangetrokken door de muziek, maar niet als zanger. Hij werkte enige jaren als klarinettist bij de Koninklijke Militaire Kapel en speelde in een feestorkestje dat vooral in het naburige Duitsland actief was.

De klassieke doorbraak kwam op een avond toen de zanger ziek was en Timmerman moest invallen. Prompt werd hij ontdekt. Zijn eerste plaatsuccessen, in 1963, waren tevens zijn grootste hits: het romantische Blume von Tahiti en het respectvolle Ik heb eerbied voor jouw grijze haren dat hem tot de ideale schoonzoon maakte voor ouderen die hun muzikale smaak niet meer konden terugvinden in de popmuziek van toen. Zijn beschaafde bariton en verzorgde voordracht maakten hem voor dit publiek tot een oase van melodieus genot in de toenmalige Top-40.

In datzelfde jaar vroeg de 19-jarige Hermien van der Weide hem na een optreden om een foto met handtekening. Gert Timmerman, die al getrouwd was, schreef er ook zijn telefoonnummer bij. Hij dacht dat ze zanglessen van hem wilde, zei hij later. Zij bekende dat het haar toen „niet in de allereerste plaats om het zingen ging”. Ze trouwden en werden ook vocaal een duo. Met zijn sterk ontwikkelde gevoel voor muzikale commercie verkochten ze miljoenen platen en vormden jarenlang het middelpunt van eigen tv-shows vol gezelligheid. Hun grootste duohit was Shalalali Shalalala (Alle duiven op de Dam).

In 1970 kwam Gert Timmerman ook om een andere reden in het nieuws. Hij zou in zijn eigen opnamestudio in Enschede een pornohoorspel hebben geproduceerd voor het seksblad Candy. De kwestie bleef hangen in welles-nietes. Timmerman ontkende, terwijl het blad tegenstrijdige verklaringen aflegde.

Begin jaren zeventig meenden Gert en Hermien een Teken van Boven te krijgen. Ze lieten zich dopen en werden de huisartiesten van de toen nog zeer rechtlijnige EO. Tegelijk keerde het seculiere publiek zich van hen af. Zo raakte hun carrière in het slop. Wegens geldnood trachtten ze in zaken te gaan, onder meer met een reisbureau naar Israël, maar ook dat liep spaak. In de loop van de jaren tachtig keerden ze zich weer af van de kerk en de EO, al was het maar omdat de dominees geregeld kritiek leverden op de lengte van Hermiens jurkjes.

Daarna stonden Gert en Hermien nog even weer in de belangstelling door een zangkwartet te vormen met hun dochters Sandra en Sheila, die toen tevens in ontblote poses te zien waren in het blad Playboy. Maar hun samenwerking werd opgebroken toen de dochters hun vader beschuldigden van incest. Ook daarover is het laatste woord nooit gesproken.

Na de dood van Hermien, in 2003, was Gert Timmerman niet meer in staat een comeback te maken. Zijn gloriejaren waren voorbij.