„Fotografen zoomen vaak in. Op mensen, op ogen. De kijker kijkt naar de foto en denkt: wat hebben die ogen allemaal gezien in het leven? Je regisseert en dat is subjectief. Ik dacht: wat gebeurt er als ik uitzoom?”
Tekst gaat verder onder foto’s
Voor een opdrachtgever fotografeerde Chris de Bode bewoners in de Centraal-Afrikaanse Republiek, Nigeria en Burundi rond het thema voedsel. Hij ging op zoek naar de gevolgen van oorlog en klimaatverandering op de voedselvoorziening. En keek hoe mensen voedsel vergaren en bewerken.
Voor een studiodoek groepeerde hij individuen of groepen en maakte mooi uitgelichte portretten. Waarbij hij zei: „Lach even.” Of: „Lach even niet.” Daarna zei hij: „Blijf hier nog even.” En vervolgens nam hij van grotere afstand dezelfde foto, waarbij hij niet alleen zijn eigen enscenering toont maar ook de omgeving waarin de geportretteerden leven.
Door het artificiële van het studiodoek in een vaak ruraal landschap zijn de foto’s vervreemdend. De Bode reflecteert ermee op zijn eigen werk. Hoe echt is het beeld dat de portretten laten zien? Het „voelde respectvoller”, zegt hij, om op afstand te fotograferen „zonder aanwijzingen te geven” om het plaatje mooier te maken.