Erik Lotichius (1929-2015) componeerde zijn leven lang tegen de stroom in. Van zijn modernistische tijdgenoten moest hij niets hebben, en omgekeerd vond de naoorlogse smaakpolitie Lotichius’ tonale muziek op z’n best achterhaald. Maar tegenwoordig is dat idioom weer actueel. Pianist Ralph van Raat heeft nu Lotichius’ 25-delige pianocyclus Anaitalrax (1983-2013) vastgelegd op een fijne dubbel-cd. Die gekke titel is gewoon ‘Scarlat(t)iana’ achterstevoren. En de muziek (die meer met Ravel en Chopin dan met Scarlatti te maken heeft) is geen slappe pianokitsch, maar klinkt fris en eigen, waarbij Lotichius behalve door klassiek en romantisch pianorepertoire ook beïnvloed is door blues, ragtime en minimal music. De 25 stukken, geweldig strak en kleurrijk gespeeld door Van Raat, vallen op door hun helderheid, catchy melodieën, kruidige chromatiek, en bovenal door hun gedreven ritmiek. Welluidend snorrende motortjes zijn het.