Brieven 10/10/2017

Hedy d’Ancona

Geen werkbare coalitie

Hedy d’Ancona liet in het interview met haar over de PvdA in 2012 optekenen: „We hadden nooit moeten gaan regeren met de VVD.” Zij gebruikt zelfs de term „burgemeester in oorlogstijd” (Ik denk heel vaak: wat fantástisch dat ik er nog ben, 7/10). Het zou goed zijn als zij, maar het geldt evenzeer voor andere critici van die keuze, eens aangeven welke andere werkbare coalitie zij dan voor mogelijk hadden gehouden. ‘Links’ (van SP tot D66) had samen 69 zetels, centrumrechts (VVD, D66, CDA en ChristenUnie) kwam ook tot 71 zetels. De financieel-economische problemen waren groot en urgent. Wie kan waarmaken dat een andere krachtdadige coalitie mogelijk was geweest, mag het zeggen. De keuze van Rutte en Samsom was onvermijdelijk en juist. Dat de PvdA daarvoor een te hoge prijs heeft betaald, doet daaraan niets af.

Reactie Frits Abrahams

WK-succes verdiend

Frits Abrahams geeft een uitstekende analyse over de stand van het Nederlandse voetbal in het algemeen en van Oranje in het bijzonder (We kunnen het niet meer, 6/10). Met één stelling ben ik het echter niet eens en dat is dat „we ons hebben laten verblinden door geflatteerde successen op de laatste twee WK’s”. Deze successen waren absoluut verdiend, omdat de bondscoaches en spelers zich realiseerden dat we met mooi voetbal weinig zouden bereiken en we het van realistisch, bij vlagen hard voetbal moesten hebben en een uitstekende teamspirit.

De teams van Van Marwijk en Van Gaal straalden, in tegenstelling tot het huidige Oranje, onoverwinnelijkheid uit en boezemden de tegenstander met slopers als Van Bommel, De Jong en een uitstekende Ron Vlaar angst in. Het is nu zaak orde op zaken te stellen bij de KNVB, het vervloekte kunstgras af te schaffen en een capabele bondscoach aan te stellen. We hebben geen absolute topspelers meer, maar er is talent genoeg waarmee op termijn een winnend elftal is te formeren.

Partnerrelaties

Investeer in relaties

Prof.dr. E. Kluwer pleit voor meer investering in het heel houden van partnerrelaties (Scheiden is slecht – niet alleen voor u, 7/10). Zij wijst precies naar de haard aller problemen (en van de meeste oplossingen): de relatie en het gezin. Een groot deel van de psychotherapieën die wij aanbieden is gericht op het behandelen van psychische klachten en stoornissen, die voortkomen uit de schade die in de vroegere gehechtheidsrelaties zijn opgelopen. Enkele jaren geleden hebben de verzekeraars echter bedacht dat juist partnerrelatie therapie niet meer vergoed zou worden. De rationale hier achter is dat „als mensen het er zelf naar maken, dan moeten ze het ook maar zelf opruimen”. Alsof mensen gekozen hebben voor het oplopen van schade! Ik hoop vurig dat de voorzet van prof. Kluwer breed gedragen wordt in de maatschappij en dat de verzekeraars investeren in partnerrelatie en gezinsbehandelingen. Bovendien biedt het de verzekeraars een constructief effect: het bespaart hen geld!

Rijksmuseum

Rekenen

Chris Struiksma zet in zijn brief Onrealistisch rekenen (Brieven, 4/10) op geestige wijze uiteen waarom het verplichte museumbezoek voor basisscholieren een onhaalbaar plan is. Hoe belangrijk het is om de door hem genoemde methode ‘Realistisch Rekenen’ te beheersen, blijkt uit de reactie van Willem Muilenburg (Brieven, 7/10). Hoewel Struiksma zijn som duidelijk uiteenzet, en keurig door acht deelt om te compenseren voor het feit dat scholieren maar één keer in hun achtjarige schoolcarrière langs Rembrandt hoeven, ziet Muilenburg dat over het hoofd, en gunt hij de scholieren prompt een factor acht te veel tijd. Het feit dat volgens Muilenburg 103 de uitkomst is van 8 maal 13, had al een reden mogen zijn om zijn verdere rekenkunsten nog even zorgvuldig na te gaan en deze foutieve correctie voor plaatsing te behoeden.

Nobelprijs Literatuur

In de reacties op het toekennen van de Nobelprijs voor Literatuur aan Kazuo Ishiguro (Boeken, 6/10, p. C4-C5) is diens uitgever Emile Brugman onjuist geciteerd. Niet A Pale View of Hills noemde hij een van de grootste liefdesromans die hij ooit had gelezen, maar Never Let Me Go.

Charles Taylor

In het artikel Migratie is een mensenrecht. We moeten niemand tegenhouden (7/10, p. 13) staat dat de Liberiaanse oud-president Charles Taylor in een gevangenis in Londen verblijft. Hij zit echter vast in het Noord-Engelse Durham.