Een familieverhaal zonder bezieling

Een ‘waargebeurd familieverhaal’: met deze aanprijzing afficheert Theater Utrecht de voorstelling Casino Nonstop, het ‘avondvullende’ debuut van de uit Noorwegen afkomstige regisseur Espen Hjort (1989). Avondvullend is deze voorstelling van nauwelijks vijf kwartier niet. Ook waargebeurd is riskant, want het lijkt een garantie maar is dat beslist niet.

Hjort is gefascineerd door het verhaal over een familielid, zijn Joodse oom Max Lefko die als revuekunstenaar en acrobaat in de jaren dertig van Oostenrijk naar Noorwegen vlucht. Getuige de omvangrijke documentatie door het gezelschap inderdaad een boeiend gegeven. Maar als toneelvoorstelling mist Casino Nonstop alle bezieling. Deze ‘ome Max’ is niet zozeer in revue geïnteresseerd als wel in menselijke mismaakten: een onvolgroeide baby, Siamese tweeling en meer macabere schepsels. Hoofdrolspeler Sanne den Hartogh spreekt met een vreemd accent waarmee hij zijn wellust over deze wonderen vet aanzet. Danseres Mees Borgman vergezelt hem. Haar spel is een enkele keer goed getroffen, vooral als ze een balans vindt tussen opgelegde vrolijkheid en weerzin. Ze is gevangene van Max en zijn morbide fantasieën.

De voorstelling speelt zich af in het halfduister, met slechts een schijnwerper die Den Hartogh uitlicht als hij het schrijnende babyverhaal nog eens vertelt. Zijn bolhoed en gestreept kostuum doen denken aan Wachten op Godot, met dezelfde combinatie van het clowneske en ondoorgrondelijke. Tekstschrijver Simon Weeda is evenmin als de regisseur in staat het particuliere verhaal op een universeel niveau te tillen. Het mooiste is de scène waarin oom Max en de danseres bij nacht een rivier oversteken op weg naar veiligheid, hun koffer boven het hoofd. Zij wordt doodgeschoten. Verrassend is dit slot niet, sinister des te meer.