‘drs. Down!’ heeft empathische betekenis maar mist diepgang

Het verhaal is waargebeurd: de Spaanse jongen Pablo Pineda-Ferrer is geboren met het syndroom van Down. Desondanks behaalt hij een universitaire graad in de psychologie: hij ‘overwint’ zijn verstandelijke beperking. Televisiepresentator Ivo Niehe ontfermt zich over dit gegeven in zijn toneelschrijfdebuut drs. Down!. In een voorstelling die het midden houdt tussen een gedanste musical en een medische casus ontvouwt zich het levensverhaal van Lucas (Nando Liebregts), die gesteund wordt door zijn vriend Tom (Rutger Messerschmidt). Het is beslist vertederend en getuigend van moed dat Niehe en regisseur Haye van der Heyden twee spelers laten optreden wier syndroom ook waar is. Met hun pure spel en niet-ingestudeerde présence weten zij ieders hart te veroveren.

De kracht van drs. Down! schuilt in de strijd die de jongens, vooral Lucas, moeten leveren om geaccepteerd te worden in de samenleving. Op mooi-dramatische manier komen de pesterijen op school in beeld, met uitbundig dansende leerlingen die deze jongen „het gekkenhuis” toewensen. Lucas’ moeder, gespeeld door Anne-Mieke Ruyten, vervult een hoofdrol in de moeite die ze zich getroost om haar zoon een toekomst te bieden zoals van alle kinderen. In conflict met haar man (Hugo Haenen) levert dit sterke scènes op, waarbij herkenbaar sentiment en gevoelige liedteksten voor een fijne feelgood-sfeer zorgen.

Op vernuftige wijze maakt drs. Down! gebruik van grootse videobeelden die de buitenwereld laten zien. Daar lopen Lucas en zijn geliefde meisje Eva (een zuivere rol van Sanne van Veen) hand in hand langs bloesemtakken. Maar hun liefde kan niet duren, want een toekomst met een downer is voor Eva ongewis. Ondertussen wervelt de voorstelling met dans en liedjes naar een andere scène en is Lucas opeens doctorandus. drs. Down! is betekenisvol en heeft een grote empathische betekenis, met ontroerende momenten. Maar in het verlangen het thema aanvaardbaar licht te houden, sneuvelen ook diepgang en drama.