‘Een tepel is intiemer dan een gezicht’

Voor schilderijtjes van tepels is rond de ideale vorm, ontdekte Tamara Stoffers. Tien hing ze er op, de tepels niet veel groter dan een 2-euromunt. Ze zijn allemaal met veel oog voor detail vastgelegd.

Ook haar andere werk getuigt van humor. Knappe absurde collages – geknipt uit Russische foto’s – en surrealistische grapjes, zoals een knipbeursje in de vorm van een stel pluizige roze hersens. En Vinkje, slavinkje, een heel raar – maar goed gemaakt – oudhollands realistisch stilleven met een geborduurde vink zittend op een nog ongebakken, geschilderde slavink op een tinnen bordje naast een drinkglas.

„Omdat ik niet uit onvermogen een schilderij wil maken, maar bewuste keuzes wil kunnen maken”, antwoordt Tamara Stoffers (21) op de vraag waarom ze het belangrijk vindt om de techniek van het schilderen met olieverf te beheersen. „Op school gaat het vooral om concept en experiment. Ze zijn ze niet bezig met klassieke schilderkunst en kennis over anatomie en perspectief. Daarom moest ik het zelf uitzoeken.”

„Ze vonden het grappig en werden er blij van.”

Ze deed cursussen aan de Klassieke Academie in Groningen en hoopt over twee jaar toegelaten te worden op de Surikov Academie in Moskou, waar je leert schilderen zoals de oude meesters. Russisch spreekt ze al goed genoeg om de lessen te kunnen volgen. „Maar ik heb nog wat meer tijd nodig om het volledig te beheersen. Ik leer het via internet van mensen die Nederlands willen leren en Russisch kunnen. Dan helpen we elkaar.”

Portretten

Ze houdt van woordgrapjes en stillevens. Vinkje, slavinkje is daar een voorbeeld van. „Humor kan zorgen dat mensen ervan kunnen genieten, want het maakt kunst toegankelijk”, zegt Stoffers. „Ook het mengen van borduurtechniek met schilderen vond ik heel leuk. Het zijn allebei ouderwetse, tijdrovende en aandachtige bezigheden. En de ondergrond van het schilderij is net een doek waarop geborduurd kan worden.”

Haar tepelschilderijtjes noemt ze portretten. „Ik vond het vreemd dat op een portret altijd een gezicht wordt afgebeeld, zodat het voor elke buitenstaander herkenbaar is. Ik heb een intieme versie gemaakt, waarbij alleen de geportretteerde zichzelf kan herkennen en de mensen die haar of hem goed kennen.” Bezoekers van de expositie reageerden er erg leuk op, zegt Stoffers. „Ze vonden het grappig en werden er blij van.”

Het grootste deel van haar examenexpositie bestond uit absurde collages. De foto’s die ze gebruikte komen uit boeken over de Sovjet-unie in de jaren zeventig en tachtig. „Met foto’s van monumenten, architectuur, arbeiders en andere mensen laten die boeken zien wat toen belangrijk werd gevonden en wat de mensen toen deden.” In de collages werkt ze veel met schaalverschillen: enorme waslijnen gespannen tussen Russische kerktorens, een Kozak die op een huizenhoog paard uit een zijstraat komt galopperen, reuzenmeloenen op een statige trap. „Met het materiaal ga ik heel associatief om”, vertelt ze over haar werkwijze.

De komende jaren wil ze haar schildertechniek verbeteren en haar Russisch perfectioneren. Daarna gaat ze in Moskou leren schilderen als de grote Russische realisten. En op de korte termijn? „Ik hoop dat ik een expositie en een galerie kan krijgen en vooral dat mijn werk boven de banken van mensen komt te hangen.”

Lees ook het verslag van de examenexpositie Minerva, Groningen: De geisha eet een zoute haring