Als kind wilde Charlize Theron (41) balletdanseres worden. Dat ging niet door vanwege een knieblessure. Maar ook nadat ze fotomodel en later filmactrice was geworden, bleef ze geïntrigeerd door „het op een fysieke manier vertellen van verhalen”, zegt Theron tijdens een ontmoeting met journalisten in een gigantische, lege opnamestudio van Universal Pictures in Hollywood.
Met een Zuid-Afrikaans accent dat verrast als je haar alleen kent van haar Amerikaanse filmrollen, legt ze uit waarom ze direct enthousiast werd over stripverhaal The Coldest City en het scenario voor actiefilm Atomic Blonde, dat daarop voortborduurde. De rol van een dodelijk effectieve geheim agent in het Berlijn van eind jaren tachtig leek voor haar gemaakt. Met zijn verleden als stuntman en ‘vechtchoreograaf’ wilde regisseur David Leitch een harde, ‘cleane’ actiefilm maken: een spionagethriller met een onverslaanbare femme fatale in het middelpunt.
„Ik hou soms best van actie omwille van de actie”, vertelt Theron, „maar dit is een complex verhaal waarin het vechten, het bewegen een verhaaltechniek is. Net als in de dans.” Theron is overtuigend als stille heldin, wat op Twitter de opwinding voedde over een vrouwelijke Bond, gespeeld door Theron.
Geen lieve vrouwenrollen
Misschien is het niet verrassend dat juist zij een baanbrekende actieheldin speelt. De actrice vond haar weg naar de top van Hollywood met ongewone rollen. Zelden was ze bereid om de clichématige vriendin of echtgenote te spelen. Liever was ze seriemoordenares in Monster (2003), waarvoor ze een Oscar kreeg. In North Country (2005) was ze vakbondsleidster, in Mad Max: Fury Road (2015) soldate.
Haar voorliefde voor „niet lieve vrouwen” leidde tot het personage Lorraine Broughton in Atomic Blonde, een boomlange combinatie van Bruce Lee en Jason Bourne. Het woord ‘badass’ duikt telkens op in verhalen over Theron, en ze neemt het zelf ook in de mond. Ze wil de ultieme badass zijn, straattaal voor stoer, moedig en niet mee te spotten.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2017/08/data18864664-a2ebbe.jpg)
Veel vrouwen zíjn ook zo, zegt de actrice. Zij was als meisje geïntrigeerd door Sigourney Weaver in Alien (1979). „We hebben zo lang gedaan alsof vrouwen niet van actie houden. Maar we spelen videogames, we vinden UFC [Ultimate Fighting Championship, red.] leuk, en we kijken naar goeie actie.”
Dat begint ook Hollywood te beseffen, zegt Theron. Zie de deze zomer uitgekomen Wonder Woman en de aankomende actiefilms Red Sparrow (met Jennifer Lawrence) en Proud Mary (Taraji P. Henson).
Vechtscènes zijn als dansen
Dat haar karakter te weinig ‘back story’ zou hebben, te weinig diepgang? Theron is juist blij dat de heldin niet anders wordt behandeld dan mannelijke personages in vergelijkbare verhalen. „Deze vrouw weigert zich te verklaren. Vrouwen moeten altijd uitleggen waarom ze kunnen vechten. Er is altijd een man of een kind, als motivatie. Dat zie je nou nooit bij James Bond. Het was interessant om dit terrein als vrouw te verkennen – de sekse kun je hier omkeren zonder dat er iets verandert. Lorraine is goed in haar werk, take it or leave it.”
De vechtscènes eisten meer training en energie dan haar eerdere rollen. Theron vertelt dat regisseur Leitch risico’s durfde te nemen. Hij is stunt-expert en mede-regisseur van de eerste John Wick-film. De vuist- en vuurgevechten in die actiefilm werden meestal in momenten van twee à drie seconden opgenomen, in de montage wordt er achteraf één geheel van gemaakt. Met Theron en haar opponenten stond Leitch erop om takes van acht of negen seconden op te nemen. „Daarom moest ik 98 procent van het stuntwerk zelf doen”, zegt Theron. „Je kunt de hoofdrolspeler niet eindeloos van achteren opnemen.” Ze was in die tijd bont en blauw, ook zonder de make-up.
Leitch wist dat hij op deze wijze kon werken met Theron. „Filmchoreografie heeft meer gemeen met danschoreografie dan met vechtsport”, zegt hij. „Timing, souplesse, samenwerking: Charlize kende dat al als danseres.”