Over het IJ: Jayne Mansfield en worstelen in de regen

Over het IJ Festival viert haar vijfentwintigste verjaardag met nieuw én vertrouwd theatertalent. Zo is Merel Smitt terug op het festival, met Better safe than sorry. ‘Ervaringstheater’ over privacy, je veilig voelen en over gedrag dat we vreemd vinden. Vanuit een glazen container word je, getooid met een koptelefoon, het festivalterrein op gestuurd. Als einzelgänger tussen de babbelende bezoekers krijg je opdrachten. Val je op? Kijkt iemand wantrouwend? Vermijden ze je blik? Een spel van ongemak en buiten de groep vallen. Als ervaring niet wereldschokkend, maar het biedt zeker stof te nadenken.

Op een half uurtje lopen vanaf de NDSM-werf staat de Sacramentskerk. Vroeger dé ontmoetingsplek van Tuindorp Oostzaan; nu een monument dat langzaam overwoekerd raakt. Daar ijsbeert een pater (Stefan Rokebrand), die de religieuze gemeenschap zag krimpen, Amsterdam-Noord zag verloederen en weer hip worden.

Foto Henriett Somlai

In Tussen werven en hotels, geregisseerd door Olivier Diepenhorst, wankelt de pater van heden naar verleden. Timen Jan Veenstra dook de geschiedenis van de wijk in en schreef de tekst. Het is een monoloog vol mooie zinnen, maar de voorstelling mist levendigheid door de hoge tekstdichtheid en dat verbeten personage.

In Hoofdrol arrangeert muziektheatercollectief Kassett de onmogelijke ontmoeting tussen een filosoof en sekssymbool. Eigenlijk stierf Arthur Schopenhauer 73 jaar voor Jayne Mansfield geboren werd – toch schudden zij elkaar nu de hand. Dat Mansfield zichzelf het imago van dommige blondine liet aanmeten, gaat er namelijk niet in bij actrices Oukje den Hollander, Ellen Goemans en Ayla Satijn. Losjes zoeken zij antwoorden in de filosofie. Een fris-intelligente voorstelling met humor en jazzy muziek van Blazin’ Quartet.

Foto Bas de Brouwer

De leden van La Isla Bonita hebben het ondertussen zwaar te verduren bij de première van La lucha libre. Het regent hard en hun Mexicaanse worstelwedstrijd is niet overdekt. Vanaf plastic matjes spat het water hoog op, als de vrouwen erop duiken. Maar daar trekken ze zich niets van aan. Onvermoeibaar beuken ze er op los in een bizarre vechtshow. Worstelroutines volgen elkaar in hoog tempo op, afgewisseld met kleurrijke sketches. Zonder piñata, maar met Madonna. Viva, La Isla Bonita!