Militair ingrijpen in Noord-Korea kent alleen doemscenario’s

De Amerikaanse president Trump zei deze week „een paar behoorlijk ernstige dingen” in petto te hebben als antwoord op de lancering van de Noord-Koreaanse intercontinentale ballistische raket, de Hwasong-14. Details verstrekte hij niet, maar als hij ook doelt op militaire actie tegen het regime van Kim Jong-un in de Democratische Volksrepubliek Korea heeft hij zich nog zwak uitgedrukt.

Feit is dat de opperste maarschalk Kim met de lancering van een intercontinentale raket met een theoretisch bereik van 5.300 kilometer de spanning opnieuw heeft opgevoerd. Trump zou het nooit laten gebeuren dat Noord-Korea zo’n raket zou ontwikkelen en het is toch gebeurd.

Of de Hwasong-14 een volwaardige intercontinentale raket is, die ook een kernkop kan vervoeren, is voor experts nog een vraag. Maar dat het Noord-Koreaanse leger de grote vorderingen maakt waarover de partijkrant Rodong Sinmun dagelijks bericht is inmiddels onomstreden.

Ongeduld

Sancties, dreigementen, diplomatie: niets heeft gewerkt in de afgelopen 25 jaar. Nu aan deze mix een Amerikaanse president is toegevoegd die anders dan zijn voorgangers duidelijk zijn geduld aan het verliezen is, is de vraag actueel of de Amerikaanse luchtmacht in actie komt.

Uiteraard zijn de aarzelingen in het Pentagon groot. Want de prijs van het vernietigen van de Noord-Koreaanse nucleaire en ballistische wapenarsenaal is apocalyptisch hoog. Trumps minister van Defensie, Jim Mattis, sprak eerder dit jaar van „de ergste gevechten, de ernstigste tragedies die de meeste mensen in hun leven zullen meemaken”. En hij had het niet eens over een grote Amerikaanse invasie, een mogelijkheid die uitgesloten wordt.

De prijs van het vernietigen van de Noord-Koreaanse nucleaire en ballistische wapenarsenaal is apocalyptisch hoog.

In de meeste militaire scenario’s van Amerikaanse denktanks wordt gesproken over 30.000 militaire slachtoffers en 300.000 burgerdoden tijdens de eerste dag en tussen de twee en drie miljoen in de eerste vier dagen. Alle „horror-scenario’s” hebben met elkaar gemeen dat „chirurgische” Amerikaanse aanvallen op militaire doelen onmiddellijk een barrage van Noord-Koreaanse artilleriebeschietingen uitlokt op het Zuid-Koreaanse Seoul met 10 miljoen inwoners. 8.000 houwitsers en mortieren staan er op de hoofdstad en wijde omgeving gericht. Die 8.000 stukken geschut kunnen in de eerste uren 300.000 granaten, mortieren en chemische wapens afvuren.

In april hield Noord-Korea een militaire parade. De raketten die het daar toonde waren verontrustend.

Seoul nauwelijks beschermd

De anti-raket-raketsystemen (Patriot en Hawk) waar Zuid-Korea over beschikt bieden daar nauwelijks of geen bescherming tegen. Het nieuwe THAAD-systeem (Terminal High Altitude Area Defense) is bedoeld als scherm tegen korte-afstandsraketten en niet tegen conventionele wapens zoals deze duizenden kanonnen.

Volgens de Californische denktank Rand Corporation moet er vanuit gegaan worden dat Kim Jong-un een Amerikaanse aanval zal beschouwen als het begin van het einde van zijn regime. Hij zal daarom in de verdediging van zijn bewind „all out” gaan en dus ook al zijn massavernietigingswapens proberen in te zetten. Als maar een deel van het arsenaal (tussen de 12 en 20 atoombommen en tussen de 2.500 en 5.000 ton chemische en biologische wapens) doel treft, vallen er volgens diverse berekeningen in de eerste vier dagen tussen de een en drie miljoen doden.

Tegen zulke aanvallen met conventionele artillerie en chemische wapens is Zuid-Korea nauwelijks beschermd. Er zijn in de Zuid-Koreaanse hoofdstad en in het grensgebied met Noord-Korea duizenden schuilkelders, maar de meeste bewoners van deze regio zijn niet of slecht voorbereid op aanvallen met zenuw- en andere gassen.

De voormalige Amerikaanse minister van Defensie William Perry pleitte in 2006 voor een kleinschalige precisie-bombardement op Noord-Korea om het nucleaire arsenaal te vernietigen, een plan dat hij nu niet meer verdedigt, want anno 2017 is dat gekkenwerk geworden. Hij is van mening veranderd, omdat het regime in amper een decennium erin geslaagd is tussen de 12 en 20 kleine atoombommen te maken en een groot aantal raketten van verschillende soorten. Deze wapens zijn verborgen in ondergrondse stelsels van bunkers en tunnels in het noordelijke grensgebied met China en Rusland en in de zuidoostelijke regio rondom de badplaats Wonsan. Dankzij goedkope arbeid en goedkoop cement heeft het regime zich samen met zijn arsenalen letterlijk ingegraven.

In de meeste Amerikaanse en Zuid-Koreaanse scenario’s wordt geen rekening gehouden met het aantal slachtoffers in Noord-Korea. Dat gebeurt in de Democratische Volksrepubliek Korea overigens ook niet. Kranten- en boekenlezers, bioscoopgangers en tv-kijkers krijgen dagelijks te horen dat hun land totaal is voorbereid om een aanval van de Yankees te weerstaan. Dat de zogeheten chirurgische aanvallen van de VS op commando- en communicatiecentra in het hart van Pyongyang talloze burgerslachtoffers zullen maken, is geen optie waar over gesproken of geschreven wordt. Hetzelfde geldt voor havenstad Nampo (400.000 inwoners) dat met chemische- en olie-installaties hoog op Amerikaanse doelen-lijsten staat.

Uiteraard beperken de „horror-scenario’s” zich niet tot het Noord-Koreaans schiereiland. De Japanse hoofdstad Tokio ligt binnen het bereik van de Noord-Koreaanse korte afstandsraketten. Als nucleaire wapens worden ingezet om een Amerikaanse aanval te weerstaan of te vergelden, zullen de grote bevolkingscentra aan de Chinese oostkust getroffen worden. Implodeert Noord-Korea in een golf van geweld dan zullen miljoenen Noord-Koreanen proberen te vluchten naar China en naar Rusland. Dan zijn de gevolgen van wat „een paar behoorlijk ernstige dingen” kunnen betekenen niet te overzien.